Nadat de uitvaart achter de rug was en wij een korte tijd thuis waren, wilde ik toch al het gesprek in het VU houden over onze opties om kinderen te kunnen krijgen. Deze optie stond voor ons klaar en we konden daar om vragen wanneer wij er klaar voor waren. Er werd ons aan geraden om wel eerst ons tijd te nemen, maar ik had het gevoel dat ik pas mijn tijd kon nemen als ik wist wat onze opties zouden zijn, dus planden wij het gesprek met de geneticus. Onze opties waren:

1 zwanger worden op de normale manier, met onderzoeken. Een vroeg geslachtsbepalend bloedonderzoek. Afhankelijk van het geslacht  tussen de 11 en 15 weken de vlokken test of een vruchtwater punctie. Gevolgd door een gezonde zwangerschap of.... Een abortus
2 embryoselectie, wat samen gaat met het IVF traject
3 adoptie
4 eiceldonatie
5 van kinderen afzien
Best heftige opties.. Zo definitief, zo.. Het kan niet meer normaal en onbezorgd gaan. Maar nu de opties bekend waren konden we het op ons in laten werken, het laten rusten en ons tijd nemen.

Even 'kort' de kansen met deze ziekte:
1 op 50.000 jongetjes krijgt wat Aiden had, dat is 0.002%, dat geloof je toch niet.. zo ontzettend zeldzaam. Ik heb gewoon mijn hele leven rondgelopen met deze sluipmoordenaar in mijn lichaam, zonder dat ik dit wist.
Als wij voor optie 1 willen gaan, de normale manier (waar wij ons beide wel het fijnst bij voelen), hebben we 50% kans op een meisje en 50% kans op een jongetje.
25% kans op een drager meisje (zoals ik, vrijwel altijd zonder klachten, maar ook hierop zijn zeldzame uitzonderingen). En 25% kans op een gezond meisje.
Voor een jongetje geld ook 25% kans op een gezond jongetje, dit is nog steeds mogelijk, en 25% kans op een ziek jongetje zoals Aiden.
Dit houdt in dat er 75% kans is dat het goed gaat, en 25% kans dat het niet goed gaat, het zieke jongetje. Dat lijkt best veelbelovend. Aangezien bij ivf, na het hele hormoon injectie traject, eitjes oogsten en noem maar op.. Het terug plaatsen van het gen vrije embryo maar 50 % kans heeft om door het lichaam geaccepteerd te worden.

We wisten eigenlijk al vanaf ongeveer na Aiden zijn uitvaart, dat we er waarschijnlijk al wel weer snel voor wilden gaan. Je voelt je er eigenlijk gewoon schuldig over dat je die gevoelens en verlangens alweer hebt.. Maar we zouden dit nooit doen om Aiden te vervangen! Aiden zal altijd de gene zijn die ons ouders heeft gemaakt, en dat zal nooit veranderen. We zijn ouders, zijn ouders, alleen we hebben geen kindje om lief te hebben en te verzorgen. Je hebt die ouder gevoelens en je kan er niks mee.  Die kinderwens die we al hadden lijkt alleen maar groter geworden te zijn. Maar net als de angst, en het wantrouwen voor een volgende zwangerschap. Die zijn ook enorm.. Wat als we weer een kindje verliezen? Wat als we abortus moeten laten plegen? Ook al 'is het nog maar' rond de 20 weken. Je snapt dat het geen levenskans heeft maar het is en blijft weer jouw kindje. Wat als, wat als.. Kunnen we dat nog wel aan? Daar komen we dus alleen maar achter door het te proberen.. Die kinderwens blijft gewoon, het is je roeping, je doel, voor mij het hoogste wat je kan bemachtigen in het leven.

Inmiddels ging Jim geleidelijk weer aan het werk met het vooruitzicht om in januari weer volledig te werken. Ik ben mijn baan kwijt geraakt, mijn contract werd niet verlengd. Je verliest niet alleen je kind, maar daarbij ook andere naasten, je baan. Dit gebeurd gewoon. Kan er ook nog wel bij.. Ondanks dat hebben wij toch samen besloten dat het voor ons goed voelde om het weer te gaan proberen, op de normale manier. We zijn sowieso allebei al meer van 'liever zo natuurlijk mogelijk', en het zou mij ook weer een hoop vertrouwen in mijn lichaam terug kunnen geven als het wel goed zou gaan. 12 december deed ik een vroege zwangerschapstest. Ongelovelijk maar waar, mijn eerste vruchtbare moment na de bevalling en het was weer meteen raak. 3,5 maand na mijn bevalling & weer zwanger. Ook ongelovelijk is, dat dit echt precies de zelfde tijd is dat Aiden werd verwekt vorig jaar. We waren een paar dagen ultiem gelukkig en dit sloeg langzaam weer om in angst en wantrouwen. Contact met het VU, contact met de verloskunde praktijk. Afspraken plannen. 7 januari de eerste echo in Hoorn. 14 januari het geslachtsbepalende bloed onderzoek in het VU. Super spannend allemaal. De weken gingen tot nu zo hard maar vanaf dat de afspraken gepland waren kropen ze voorbij in slakken tempo. Mega killing gewoon..

EINDELIJK.. 7 januari, de echo. Een kloppend hartje, een goeie ligging, alles zag er goed uit en ik was 7 weken zwanger. Het kan me allemaal niet snel genoeg gaan. 25 augustus ben ik uitgerekend, bij Aiden was dat 28 augustus....

14 januari, ook eindelijk aangebroken... We lieten allebei ons bloed afnemen en hadden daarna een gesprek met de geneticus met uitleg over het onderzoek en de planning bij de uitslag van een jongetje, of meisje. (Bij een meisje volgen er geen speciale onderzoeken meer, die bij een jongetje wel zouden plaats vinden. Bij een meisje is er keuze voor een NIPT met nevenbevinding en een GUO 20 weken echo die we dan allebei zouden willen laten doen, en zij kan jaren na haar geboorte nog getest worden op dragerschap dmv een bloed onderzoek). Ongeveer een week na het geslachtsbepalende bloed onderzoek zou de uitslag al bekend zijn. De 21e, een week later, zat ik dus zwaar geladen en gestresst te wachten met mijn telefoon constant bij mijn zijde. Maar ik werd niet gebeld. Vanaf het onderzoek tot het telefoontje waren weer zulke vreselijke lange en slopende dagen.

22 januari had ik een intake bij de verloskunde praktijk Eva van Hoorn, en ook weer een echo. Deze echo was zo bijzonder. Wij zagen iets wat we nog nooit gezien hadden. De echo werd op mijn buik gezet en de eerste paar seconden waren we naar een kleine super ninja aan het kijken die wild om zich heen aan het spartelen was. Een super bewegelijk kindje. Dit was voorzichtig aangenomen een goed teken. Maar zonder de uitslag van het onderzoek zijn aannames dodelijk.
Later die dag heb ik zelf het VU gebeld, om te vragen of de uitslag er al was. Ik kreeg een assistente aan de telefoon die mij attendeerde op het feit dat ik 6 februari een bel afspraak had staan, dat er niks stond over het doorgeven van een uitslag en of ik niet even tot de belafspraak kon wachten? Flink geïrriteerd heb ik het verhaal uit moeten leggen en verteld dat de belafspraak van 6 februari niet voor het doorgeven van de uitslag was, dat ik het met ongeveer een week zou horen en dat het heel belangrijk was. Als ik het einde van de week nog niks gehoord had moest ik maar weer even bellen. Alsof onze situatie nog niet slopend genoeg is.

De woensdag kroop voorbij.. De donderdag.. Einde van deze dag heb ik maar weer gebeld, en kreeg exact het zelfde praatje met een andere assistent. Mijn bloed kookte. Hoe kon dit nou niet goed gecommuniceerd zijn?! En vooral in combinatie met onze situatie.. Maar deze assistente had in ieder geval geregeld dat ik daarna nog terug gebeld zou worden door een geneticus. Ongeveer een uurtje later werd ik gebeld en sprak ik een geneticus. Zij zei al dat het goed was dat ik gebeld had want er was dus toch iets niet helemaal goed gegaan.. Belachelijk! Maar goed, zij kon ons wel uit de spanning halen met de goede uitslag dat wij zwanger zijn van een meisje!!!!! 24 januari, en we weten dat het een meisje is. Een enorm gewicht viel van onze schouders.. Dit is niet te omschrijven. We hebben helemaal geen voorkeur voor geslacht we willen gewoon een gezond kindje. Maar het feit dat we zwanger zijn van een meisje bespaard ons wel een paar hele spannende onderzoeken en stress. In combinatie met de bewegelijke echo hebben wij wel weer een hoop vertrouwen gewonnen dat het voor nu goed gaat en dat het ook goed kan komen. Alleen de angst zal toch blijven wat elk onderzoek ook zegt. Die zal blijven tot wij een levend en bewegend kindje in ons armen hebben.

Het zal wel een heel andere zwangerschap worden. Zwanger zijn van een kindje dat echt beweegt ipv een kindje dat altijd 'slaapt' of een 'rustige baby' is. Het zal ook nooit meer een eerste zwangerschap zijn, maar misschien in sommige opzichten daarom toch ook weer wel. En het zal nooit meer onbezorgd zijn, dat is een feit. Ik merk tot nu toe wel dat deze zwangerschap mij lichamelijk veel zwaarder valt. Het was nog maar 3.5 maand terug dat ik bevallen was voor ik weer zwanger werd, en ik ben helemaal niet fit door die zwangerschap en alles wat er gebeurd is. Alles is nu al zwaarder en ik heb elke dag last van erge misselijkheid gehad waardoor ik ook beperkt eet. Het lijkt de laatste week wel langzaam een beetje minder te worden.

Vandaag (08-02-2019), de spannende dag van de termijnen echo, de dag dat ik alle bovenstaande tekst bekend ga maken via mijn familie en deze blog. Ik ben vandaag precies 12 weken en de meest risicovolle fase voorbij. De nieuwe verwachte datum is nu 23 augustus. Vandaag werden wij weer even uit de spanning gehaald door een prachtige en heel bewegelijke echo. De placenta ligt aan mijn rug zijde wat inhoud dat ik haar waarschijnlijk sneller zal voelen bewegen en wellicht ook beter! Als we haar nu zo zien bewegen kan ik niet wachten op dat moment, dat ik eindelijk kan ervaren hoe het écht voelt, om zwanger te zijn. Ik ben zo blij dat ik het eindelijk kan delen. Het is niet dat ik nou nog veel mensen spreek ofzo, maar je hebt toch het gevoel dat je met een geheim loopt, een geheim wat van zich zelf al zo spannend en eng is om te leven. Maar nu is het er uit. Dit is ons leven en ons verhaal, dit is leven met deze ziekte, ons verlies, en onze spannende toekomst. Verder zal ik het verloop van deze zwangerschap hier nog bijhouden.

8 maart is de volgende verloskunde en echo afspraak in Hoorn... Tot die tijd wordt het weer zwaar, en volhouden met het filmpje van de laatste echo. Daarna komt de 20 weken echo in het VU (een GUO, 'geavanceerd ultra geluid onderzoek'), de datum daarvan is nog onbekend. Daar wordt heel uitbundig gekeken naar alles van het kindje, en dus ook de bewegingen.

12 februari

Niks bijzonders, de gewone zwangerschapsklachten. De misselijkheid is grotendeels wel voorbij en heeft plaats gemaakt voor serieuze slapeloze nachten. Vaker naar de wc gaan gaat snachts ook gewoon door. Dus wanneer ik tussen 1 en 2 naar het toilet ga denken mijn hersenen, LET'S OVERTHINK..! Hier had ik de vorige zwangerschap ook al vanaf het begin last van. Als het niet de gekste dromen zijn waar je bek af van wakker wordt is het wel de plafond dienst. Maarja hè dat hoort er allemaal bij, en is het ook dubbel en dwars waard als het allemaal maar goed komt!! Mijn buikje is het nog net niet, maar het is ook niet niks meer. Boomer vind het in ieder geval een erg fijn kussentje, en kruipt er het liefst zowat in, errrrrrug comfortabel (niet🙈) 

Ik had het in mijn hoofd zitten om pas rond week 20 de spulletjes uit Aiden zijn kamertje een nieuw plekje te geven, de kleertjes uit te zoeken, kijken voor wat meiden decoratie etc. Alle meubels en nodige spullen hebben we natuurlijk al. Maar er komt een moment dat Aiden zijn kamertje, '...' haar kamertje wordt (kan het niet vaak genoeg zeggen en denken... 'als het allemaal goed gaat'). Nou zullen het de hormonen ook wel zijn maar ook emotioneel was ik er vorige week toch al wel klaar voor om de kleertjes uit te zoeken. Al het blauwe in een zak naar een nieuwe bestemming. De commode was een soort gedenk tafeltje geworden voor Aiden en al die spulletjes heb ik gisteren een heel mooi plekje gegeven boven ons bed. Een mooie doos met zijn spullen naar onze kamer. Ik wil het absoluut niet weg stoppen, hij blijft gewoon bij ons. Het is wel heel raar en dubbel.. Een beetje apart om zijn kamertje te verkassen en ruimte te maken voor een ander kindje. De gevoelens die het met zich mee brengt zullen in ieder geval vast wel weer goed zijn voor de verwerking.  En het feit dat hij nu eigenlijk nog een mooier plekje heeft geeft wel weer wat troost. Ik probeer er maar niet te veel bij stil te staan.

15 februari

Vandaag 13 weken, het eerste trimester zit er eigenlijk al weer op. Vandaag even bellen naar het VU of naja UMC heet het nu.. Om de afspraak te maken bij de gynaecoloog voor de GUO. Ik denk veel aan de bevalling. Zullen we wel zover komen, hoe zal het deze keer dan zijn, en vervolgens denk ik veel aan hoe de bevalling met Aiden liep. Ik besef me steeds meer hoe traumatisch die bevalling eigenlijk was.. Maar omdat alles wat daarna gebeurde nog veel traumatischer was viel die bevalling een beetje weg. En elke bevalling is natuurlijk heel spannend en het is nou eenmaal een heftig iets.. Maar deze bevalling viel echt wel onder de helse bevallingen. En ondanks dat, zou ik het precies weer zo doen, als ik weet dat ik daarmee een gezond kindje kan krijgen. 

17 februari

Vandaag had onze lieve Aiden alweer een half jaar oud geweest.. Ongelovelijk.. Waar blijft de tijd. En het lijkt allemaal wel steeds meer onwerkelijk te worden. Alsof hij een droom/illusie is.. Alsof hij een engeltje in een visioen is geweest. Ondertussen voel ik al een paar daagjes hele kleine beweginkjes en plopjes in mijn buik, en besef ik me ineens dat dit alleen maar meer kan gaan worden. Na dit slopende eerste trimester, ga ik nu waarschijnlijk langzamerhand meemaken wat ik bij Aiden niet had. Dat geeft me wel weer een beetje een positiever gevoel, zin, motivatie. Maar tegelijk zit je dagelijks in een strijd van voorzichtig geluk en nog steeds dat onmeetbaar verlies. Ik mis hem.. En ik besef me ook heel goed dat wanneer ons 2e kindje mag komen, we waarschijnlijk nog meer gaan beseffen wat we kwijt zijn. 

22 februari  

14 weken, officieel in het 2e trimester.  Nog 2 weken wachten op de volgende echo #killing.... En vandaag alweer 9 jaar samen met Jim 💖 

23 februari 

Gedroomd over de bevalling.. Het houdt me erg bezig. En ik heb toch de behoefte om uit te leggen wat er nou echt fout ging bij de bevalling van Aiden, want het verhaal op die pagina is niet compleet en dat irriteert me. In principe klopt alles wat er staat. Maar dat zijn hoofdje overdwars lag is niet 'DE' reden waarom het fout ging. Aiden was slap en had zelf geen kracht, dus kon zelf zijn hoofd niet draaien en hij kon zelf het belangrijkste niet doen, mee werken. Voor een baby'tje is de bevalling ook heel heftig en de baby heeft tijdens de bevalling ook werk te verrichten. En omdat Aiden dit niet kon moest ik alles zelf doen.  Vandaar dat na een uur en 10 minuten persen, én een knip, er alsnog de expressie nodig was, het eruit duwen van de baby. Hij lag dus al de hele bevalling klem in het geboortekanaal, wat ook de rare draai en bloeduitstorting op zijn hoofdje verklaarde, en waardoor het ineens niet meer goed met hem ging, waardoor de expressie nodig was. Hij heeft na de bevalling hooguit 10/20 seconden op mijn borst gelegen, werd snel meegenomen, en toen begon de hele rollercoaster. Hem nooit echt 'gekregen'. Van begin tot eind geen mama voor hem kunnen zijn zoals ik dat voor me gezien had. Achteraf was alles zo duidelijk.. Het stoorde me dat het verhaal niet compleet was dus ik wilde het toch nog verbeteren. Ondanks deze heftige bevalling heb ik eigenlijk totaal geen angst voor een volgende. De angsten waar ik nu mee loop zijn vooral gebaseerd op dat er wel iets mis is met de baby, weer die ene uitzondering bij meisjes, of dat ik een miskraam krijg. Vooral dat laatste houdt me erg bezig. Bij elke echo ben ik bang dat het hartje niet meer klopt, vandaar dat ik zo veel moeite heb met het wachten tussen de echo's. De miskraam angst hebben de meeste vrouwen normaal al wel een beetje, ook bij een zwangerschap waar geen reden is om dat te denken, dat zal het moeder instinct wel zijn. Maar bij mij komt het voort uit het feit al een kind verloren te zijn, en omdat als dit fout gaat, (ik denk dat ik niet snel weer durf zwanger te worden maar vooral) als we er dan wel weer voor willen gaan, het hele slopende traject van onderzoeken en wachttijden weer opnieuw moeten doorstaan. En ik denk als wij wel al een gezond kindje hebben en na een tijdje denken, misschien willen we het wel weer proberen, er dan genoeg kracht op is gedaan en hoop, om het allemaal weer te kunnen doorstaan. Maar weer verder wachten op de aankomende echo..... Daarna weer een maand wachten op de uitgebreide echo in het VU, die dan pas weer 3 april is. En de dagen lijken zo voorbij te kruipen.... 😞⏳

26 februari

Vandaag na 3 dagen buikpijn, en 2 dagen een urine test op blaasontsteking, waaruit bleek dat ik dat niet had, toch maar even de verloskundige gebeld. Ik weet waar de buikpijn van KAN zijn maar ik kan niet in mijn lichaam kijken, dus natuurlijk maak ik mij zorgen.. Ik mocht een uurtje na mijn belletje al langs komen om de klachten te bespreken en even te kijken hoe en wat. Ik heb voor het eerst het hartje gehoord want dat waren we vergeten bij de termijn echo. Haar hartje klonk heel vurig en goed, en de klachten die ik heb duiden toch wel op bandenpijn, waar ik ook al wel aan had gedacht. Bij een 2e zwangerschap en ook zo snel na de eerste al rekt alles wat sneller en makkelijker op, en dat is goed te voelen! Toch wel weer een beetje geruststellend om het weer tot volgende week vrijdag vol te kunnen houden wanneer we de echo hebben. Maar tegelijk denk ik ook een beetje, Aiden zijn hartje klonk ook altijd super, gewoon perfect, en heel vurig. Ondanks alles deed zijn hartje het gewoon echt goed. Maar gelukkig weet ik ook wel dat de zwangerschap van Aiden en onze kleine meid nu al niet te vergelijken zijn omdat ons meisje wel super bewegelijk is. De gedachten gaan alleen door je hoofd. Je beleeft deze zwangerschap gewoon met een enorme rugtas. Daarom kan ik ook niet wachten tot ik haar echt goed kan voelen. Ik voel wel al echt gekriebel alsof er een visje in m'n buik zwemt, af en toe een plofje, maar nog zo zacht. Ik kan niet wachten tot die eerste ninja kick komt waar je je een rolberoerte van schrikt. 🙌

27 februari, een boodschap naar mensen in de omgeving van personen, die leven met een groot verlies.

Ik wil even iets delen over het proberen verder te gaan met leven na het verliezen van een dierbaar persoon, en proberen weer in de maatschappij te komen. Vooral, dat dit echt ontzettend moeilijk is. Op de blog van Aiden heb ik toen onder het kopje 'thuiskomen' gedeeld, dat wij het op prijs zouden stellen als mensen ons voorlopig met rust zouden laten en dat een hoi al te veel kon zijn. Maar nu zo'n 6 maanden later, gaat menig persoon je nog steeds voorbij na een vlugge hoi, als die er dan al uit komt.. Voor mij voelt het gewoon zo alsof mensen dat stukje van het blog, of wat de reden ook mag zijn, voor zichzelf bewust of onbewust als excuus genomen hebben om niks te hoeven zeggen omdat ze het zelf moeilijk vinden. Ik heb daardoor ook een tijd met woede naar de buitenwereld toe rond gelopen en dit loop ik af en toe nog steeds, want hoe moeilijk denk je dat dat voor ons is. Je bent in rouw en je voelt je in de steek gelaten. Je wereld wordt steeds kleiner. Ik kan echt wel begrijpen dat het lastig is iets te zeggen, je weet misschien niet wat en hoe iemand zou reageren. Maar nu, na een bepaalde tijd na het overlijden, is het eigenlijk alleen maar zwaarder als mensen niks zeggen. Als mensen niet erkennen wat er gebeurd is, dat is heel zwaar.. Als iemand voorbij komt is het raar voor mij om mensen aan te spreken en er over te beginnen, dat doe je gewoon niet. Het is voor ons lastiger om met mensen in contact te komen, dan mensen met ons. Alle personen individueel lijken te denken dat het beter is om niks te zeggen, maar als iedereen zo denkt spreek je niemand meer. En wordt de stap alleen maar groter en moeilijker om weer in de maatschappij te komen.. Ik wil dit graag delen om mensen te laten weten, als iemand een dierbare verloren is, hoe lastig het kan worden om weer 'verder' te kunnen gaan, en weer onder de mens te komen. Mensen weten zich gewoon echt geen houding te geven rondom de dood, ontwijken je, gaan je gauw voorbij. Dit maakt het allemaal echt alleen maar moeilijker. Ik heb dit al meegemaakt na het overlijden van mijn vader, maar deze keer bij Aiden is het nog zwaarder. En ik bijvoorbeeld ben echt op een punt gekomen dat ik dacht, nu hoef ik ook niemand meer te spreken, stik er allemaal maar in. Maar ook dat maakt verder gaan niet makkelijker of zelfs mogelijk. Er hoeft geen heel gesprek plaats te vinden, maar een simpele en bescheiden 'hoe gaat het nu met je' na een bepaalde tijd kan nooit kwaad. Als de persoon er niet over wilt praten kan deze dat altijd aangeven, maar je hebt het gevraagd met goede intenties, en dat is beter dan, doen alsof er nooit wat gebeurd is.

4 maart

HÈHÈ.. 8 MAART! Eindelijk de echo.

Maar wat een kut nacht zeg.. Geen oog dicht gedaan. M'n hersenen maakte overtoeren! Maar dan eindelijk weer zo een verlossende echo. Ons meisje lijkt het erg goed te maken. Ze is nog steeds heel bewegelijk. Ze is met groei zelfs met eigenlijk alles al iets boven gemiddeld, was lekker aan het sabbelen, zwaaien, tong uit steken, noem maar op we mochten het allemaal zien! Behalve haar gezichtje op de 3D, die wilt ze nog even als verrassing houden🤭. Kortom de echo heeft me weer even gerust kunnen stellen en als ik stress heb of er slecht om slaap mag ik gewoon even bellen om langs te komen, ook geruststellend!! Zo geruststellend allemaal dat ik er helemaal een beetje van mijn a propos door ben! Alles maar even laten bezinken en omzetten in eindelijk weer wat rust! 🙏

Handkusje voor papa mama en oma!

10 maart

Zo zie je maar weer hoeveel effect zo een echo heeft.. ik slaap al weer 2 nachten als een blok. En ik voel al een tijdje kleine beweginkjes, maar deze week merk ik echt dat het duidelijk meer voelbaar wordt. Bij een 2e weet je toch beter wat je hoort te voelen, en het is bizar maar haar bewegingen zijn nu eigenlijk al vergelijkbaar met Aiden zijn bewegingen gedurende de hele zwangerschap. Als Jim zijn hand op mijn buik legt voelt zelfs hij al zachte bewegende druk. Het voelt echt zo fijn... Een deze dagen/weken kan het zomaar gebeuren dat ik schrik van een beweging die duidelijk krachtiger is dan alles wat ik ooit gevoeld heb. En we hebben een bepaald voorgevoel, dat ik het nog zwaar ga krijgen met haar in mijn buik! Ze is al elke echo heel druk, maar ook door de ligging van de placenta aan de achterkant, daarnaast heeft ze net als Aiden wat langere benen (wat wel een symptoom was van de ziekte, maar gek genoeg maak ik me daar niet veel zorgen over door haar bewegingen, en Jim werd ook geboren met lange benen) en ik was als baby in de buik ook een kleine vechter die mijn moeders ribben gekneusd trapte.. dus ja ik heb gewoon zo een onderbuik gevoeltje dat het nog wel eens heel pittig kan worden! Maar hoe zwaar het ook zou zijn dat is eigenlijk alles wat je wilt natuurlijk.. de tekenen dat het gewoon goed gaat. 

15 maart, 17 weken zwanger.

Ik voel haar echt al wel heel duidelijk bewegen. Zo bijzonder, en zo vroeg in de zwangerschap al. Geschuif en getrappel, en het eerste wow moment een paar nachten terug. Ik lag de hele nacht wakker, en toen ik eeeindelijk even wegdutte dacht ze iets van.. mooi niet! Ik schrok wakker, voelde mijn buik, en voelde een soort van harde dikke bult op mijn buik.. HEH? Hoe doet ze dat.. en vervolgens een of andere rare snelle draai?! Schrok me rot! Vervolgd door een heel blij gevoel maar ook meteen weer de zorgen, ohjee.. het was wel een beetje raar gaat het wel goed??? Maar daarna voelde ik weer "normale" bewegingen en was ik wel weer gerust gesteld. Ik merk alleen alleen wel dat wanneer ik meer gestresst ben, ik haar meteen bijna niet meer voel, wat natuurlijk weer nog meer zorgen geeft.. Wat wel een beetje helpt is mindfulness, het weer in contact komen met mijn eigen lichaam, en ook met de baby. Ademhalingsoefeningen om te kalmeren, oefeningen om snachts het piekeren opzij te zetten en zo aan mijn slaap komen. En vooral, hoe onmogelijk het soms ook lijkt, dingen loslaten en opzij zetten. Als ik deze dingen niet doe loop ik mijzelf voorbij en dat kunnen wij allebei nu echt niet gebruiken.

Eergisteren hebben wij voor 4 mei een uitnodiging gekregen van het ziekenhuis in Amsterdam voor een herdenking van alle kindjes die in de 2e helft van 2018 in het ziekenhuis,  of kort daarna thuis, zijn overleden. Heel mooi en willen we ook graag heen, maar ook weer heel zwaar. Je bent sinds deze zwangerschap, zo erg op deze zwangerschap gefocust dat het zo moeilijk is om terug te halen wat er allemaal gebeurd is.. dat het bijna niet echt lijkt. Er is een grote afstand ontstaan tussen mij en het besef van alles wat gebeurd is. Maar ondanks dat het besef ver weg is loop je wel nog steeds met dat gevoel van toen, een gevoel van trauma, angst en nog steeds dat overleven. Je loopt dus continue met een gevoel die je heel slecht kunt verbinden met de beelden en herinneringen die daarbij horen, kortom hart en hoofd doen 2 totaal verschillende dingen, wat heel verwarrend en moeilijk is. Gecombineerd met het opnieuw zwanger zijn, het is heel wat allemaal. Dit is wat we wilden en nog steeds heel graag willen. Maar je weet pas echt hoe het is en waar je mee te maken krijgt, als je er midden in staat.

En ik heb de kleine meid vandaag echt weer goed kunnen voelen. Je merkt gewoon dat het langzaam aan steeds krachtiger wordt. Vandaag reageerde ze heel erg op mij toen ik naar mijn vogels aan het fluiten was. Zó hard al, dat ik het zelfs van de buitenkant kon zien en heb kunnen filmen. Het doet me zo goed om haar te kunnen voelen.. die momenten is echt puur genieten voor mij en bloei ik eventjes helemaal op. Jim heeft haar ook al kunnen voelen maar nog heel zachtjes, en elke keer als ik haar duidelijk voel en Jim roep stopt ze ermee! Het is nu nog even papa plagen, maar ik kan niet wachten tot ook Jim die krachtigere bewegingen kan voelen. 

23 maart

Ook Jim heeft eindelijk een goeie 'schop sessie' gevoeld! Het is zo bijzonder voor ons om zoiets druks te voelen aangezien we dat helemaal niet kennen. Het is gewoon compleet nieuw voor ons. Elke morgen sta ik op met getrappel en gedraai, een geweldig gevoel. En dat we dit ook al zo vroeg mee mogen maken.. Heel bijzonder! Met 12.5 weken voelde ik het eerste leven al. De beruchte plopjes etc. Met 15 weken voelde ik af en toe geschuif af en toe een bonkje. En met 17 weken al elke dag schopjes en drukte. Ze reageert op mijn stem, en wordt drukker als ik rustiger wordt. Inmiddels ben ik alweer 18 weken, en nog anderhalve week wachten op de uitgebreide echo in het UMC. Alle tekenen zijn goed en je probeert er op te vertrouwen. Maar tegelijk ook weer niet te veel om jezelf te beschermen. Het is nou eenmaal een medische echo waar ze gaan zoeken naar dingen en het is geen echo voor de leuk. We hopen gewoon op het beste.. Na alles hebben we het wel eens verdiend om ook geluk te ervaren. 

28 maart

Jeeuuj..... bday girl, 26 🙄🎈 &nog 6 dagen tot de echo in het Umc.. 🙏 Geef mij maar gewoon het zonnetje vandaag.

Growing & growing. Birthday kicks cadeau gekregen.

Maar toch ook een dubbel dagje. Eerste verjaardag zonder Aiden die gewoon bij ons had moeten zijn. Dat doek zal nog wel over dit hele jaar hangen.

2 april

Morgen de uitgebreide echo in het Umc, echt heel spannend.. Al die tijd weet je dat die komt en nu is het bijna en besef je pas een beetje dat het allemaal echt is. Eindelijk na 4 weken ons meisje weer zien, maar niet op de leuke echo manier. Ik bid tot het diepste in mijn hart dat alles gewoon goed is.. Naast de extra risico's die we nu hebben, hebben we natuurlijk ook nog gewoon de 'normale' risico's. Voor de rest heerst bij mij al een tijdje een eenzaam gevoel. Jim heeft zijn werk en ik ben heel blij voor hem, maar ik zit nog steeds thuis en het ziet er ook niet naar uit dat ik binnenkort weer aan het werk zal gaan. Ik ben beperkt door mijn omstandigheden, mentaal vind ik het heel moeilijk om mensen te benaderen, maar mentaal en ook fysiek kan ik nog steeds niet lang van huis weg of lang met mensen zijn omdat het heel veel van mij vergt. De steun en het contact is ook wel weer over want om je heen is iedereen terug naar en verder met zijn eigen leven, maar dat gaat niet op voor mij. Door dit alles ben ik op een punt gekomen dat ik zoiets heb, wie niet bij onze moeilijke reis is naar ons doel toe, hoeft ook niet bij het station van eindbestemming te staan wachten. Nee sorry. Voor mij hoeft dat dan niet meer. Ik verwacht niet dat mensen dit begrijpen want er zijn maar weinig mensen die deze shit mee maken (gelukkig maar). Maar zo staat het er wel voor. Dit zorgt er gewoon voor dat je niet meer connect met de maatschappij, je raakt geïsoleerd en het wordt alleen maar moeilijker om er uit te komen. Je wilt mensen niet belasten met jouw struggles, want je wilt onbewust toch voldoen aan de onuitgesproken maatschappelijke verwachting dat alles na bepaalde tijd maar weer goed moet gaan. Overgrotendeel zal je gewoon nooit kunnen begrijpen, maar als ik moet proberen uit te leggen hoe het voor mij voelt komt dit het meest dichtbij.

3 april, de dag van de GUO;  de uitgebreide echo.

Nou vandaag was de dag dan eindelijk hoor. Ondanks dat, vrij relaxt de nacht en ochtend doorgekomen. Het moment dat we voor het Umc reden kwam alles weer even binnen en dichtbij, maar meer kwa herinneringen aan Aiden. Eenmaal aangekomen op poli verloskunde waren we vrijwel direct aan de beurt. Eindelijk, maar super spannend, het moment van de waarheid. Ik heb zeker wel een half uur aan de echo gelegen en ze hebben letterlijk naar elk onderdeeltje gekeken waar een mens uit bestaat. Per onderdeel vertelde ze elke keer dat het er goed uit zag en dat het eruit zag  zoals het hoorde. Het enige afwijkende wat te zien was, was een cyste in de hersenen. Een Plexus choroïdeus cyste. Ze vertelde ons dat ze dit vaker zien, en dat je vroeger  altijd terug moest komen rond de 32 weken maar dat dit dan eigenlijk altijd verdwenen was. Aangezien dit het enige was wat afweek moeten wij ons hier geen zorgen om maken. Als het in combinatie met andere afwijkingen was zou het pas ergens op duiden. Een plexus choreoïdeus cyste is een kleine holte gevuld met vocht die in de zijhoornen van de hersenholtes ligt, waar het hersenvocht aangemaakt wordt. Deze cyste ontstaat tijdens het aanmaken van de hersenen, maar zal vanzelf moeten verdwijnen. Ik ga het overleggen met de verloskundige dat er opgelet wordt ivm als er andere afwijkingen of achterstanden ontstaan. Ik moet dit wel even laten bezinken maar ik ga het advies proberen aan te nemen om me er geen zorgen over te maken, alhoewel dat voor ons natuurlijk wel moeilijker is aangezien al eerder door specialisten is uitgesproken dat alles goed was en we ons geen zorgen hoefden te maken. Maar alles zag er prachtig uit, werkte naar behoren, ze bewoog heel goed en de specialisten daar waren er heel positief over. Pas in de auto op de terug weg toen de tranen ineens in mijn ogen sprongen, kwam alles even binnen. De uitslag, de spanning, de opluchting, de cyste, Aiden, de toekomst.. Alle gevoelens overweldigde me even. De grootste spanning is er voor nu in ieder geval wel even van af gelukkig. We hebben onszelf maar op een maccie getrakteerd, en nu maar even alles laten bezinken. Maandag weer naar de verloskundige in Hoorn, en dan een afspraak maken voor een volgende echo. 

Zij aanzicht van het gezichtje, en sabbelen op een lekker voetje. We zien nu al elke keer een uitstekende tong en dat alles in haar mond verdwijnt🤭

4 april

Wát een zware en beladen dag.. Alle spanning kwam er uit. Al maanden weet je dat de 20 weken echo komt. En nu die geweest is, met zijn voornamelijk positieve uitslag maar toch ook weer met een klein puntje, komt alles er even uit. Gelukkig had ik vandaag de nodige lieve mensen om me heen die me er een beetje doorheen sleurde. Maar ondanks dat ik weet dat mensen er voor me willen zijn voel ik me heel bezwaard er beroep op te doen als ik het nodig heb. Morgen weer praten met de therapeut. Deze afspraak kon niet beter uitkomen.

5 april

Vandaag ben ik 20 weken.. alweer op de helft, ongelovelijk. Waar gaat de tijd heen?

10 april

Maandag bij de verloskundige in Hoorn geweest, ook zij kennen de cyste daar en vertellen ons er geen zorgen over te maken. Maar begrijpen ons ook heel goed dat wij eigenlijk gewoon geen maar hadden moeten horen. We hebben het hartje nog even gehoord die weer goed vurig klonk samen met de bonkjes van haar getrappel die het hartslagje soms even overschaduwde. Nu pas over 8 weken weer een echo afspraak... Mijn hemel😟 Ons kleine meid trappelt de laatste dagen wel weer lekker. Het wordt zelfs weer wat meer en harder, en is het is vanaf de buitenkant nu ook goed te zien. Maar de dagen zijn en blijven dubbel. De een soms meer als de ander. Het willen genieten en het willen aannemen dat het goed gaat, vs. het gemis en de toch blijvende angst voor de mogelijkheid dat het fout gaat.

De zon is bijna onder
Ik hoor de vogels fluiten
Ik ben buiten
Maar ik vraag mij af
Mijn kind waar ben je?

De laatste stralen warmte op mijn gezicht
En de wind gaat door mijn haren
Dingen die jij helaas nooit zal kunnen ervaren.

We dwalen, we dwalen door de dagen
dagen waarin wij jou alleen maar in ons hart kunnen dragen
Maar mijn kind waar ben je?

Ik loop op deze wereld, ik adem, en ik besta
Ik hoor geluiden maar het is nog steeds de stilte die ik ervaar.
Alles lijkt leeg, en de betekenis van
vergaat.

We weten hoe je voelde
Wat je met je blikken bedoelde.
Je handjes en je voetjes
Je haartjes en je schattige snoetje.

En nu, alsof jij nooit bij ons geweest bent
Alsof ons leven niet eens ons eigen kindje kent
Een gevoel dat nooit went
Mijn kindje waar ben je?

🌠💙

23 april

Vandaag weer een afspraak bij de verloskundige gehad. Hartje klonk gewoon weer goed. Alles lijkt gewoon goed te gaan. Ik voel haar ook elke dag bewegen. Perfect toch? In principe geen redenen om je zorgen te maken? Zou je denken.. toch? Maar niks is minder waar. Ik weet dat zorgen ook niet goed zijn, of zullen helpen. Maar ik kan het niet helpen. Ik kan pas stoppen mij zorgen te maken als ze er is.. als ik een uit haar zelf ademend, en bewegelijk meisje in mijn armen heb. Zelfs al voel ik haar elke dag bewegen ben ik bang dat ze misschien slapper is door de aandoening, ..ALS zij die heeft.. Misschien beweegt zij nu goed maar neemt haar kracht nog af.. allemaal van dat soort kopzorgen. Die ene echo in het Umc is eigenlijk het enige extra onderzoek wat we hebben gehad om te kijken of er iets afwijkends bij haar te vinden is. Tijdens de zwangerschap onderzoeken of zij drager is brengt ook weer een risico met zich mee waardoor dat niet aangeraden werd. Omdat meisjes 'eigenlijk' nooit last hebben van de ziekte, en alleen drager zijn. Ik ben nu 'normaal' zwanger, ben niet medisch en heb geen verdere extra onderzoeken. Terwijl als je wat research doet, je ook vindt dat er wel degelijk wat meisjes/vrouwen zijn die ook klachten hebben, wat wel nog veel zeldzamer is. En nog veel zeldzamer, een aantal meisjes die de aandoening ook gewoon vrij ernstig hebben. Maar zelfs al zou geen 1 vrouw op aarde last hebben van deze aandoening zou ik nog de zorgen hebben. Er zal er altijd 1 de eerste zijn. Niet helemaal het zelfde, maar bijvoorbeeld net als bij mij, de gene van de familie waarbij de gen afwijking begonnen is. Ondanks dat al deze zorgen op dagelijkse basis door mijn hoofd spoken hou ik mij sterk, de ene dag beter als de ander, wat ook enorm veel energie kost. Ook heb ik gelukkig super veel aan jim 💖 we zijn samen sterker dan ooit. En de therapeut met wie ik spreek is ook een heel grote hulp voor mij.

3 april was onze laatste echo. En eigenlijk heb ik dan pas weer 3 juni een echo.. maar ik heb vandaag aangekaart dat het een enorm verschil voor mij zou zijn als ik tussen die echo's, 1 echo gepland zou hebben staan. Gelukkig hebben we dit kunnen regelen.. In theorie mag ik dan wel normaal zwanger zijn maar in de praktijk is dit totaal niet het geval. Zwanger zijn met een enorme rugzak, waarbij het draait om leven en dood, op zijn zachtst uitgedrukt. Sociaal gezien level je ook gewoon helemaal niet meer met de wereld om je heen. Je voelt je een vreemdeling op deze wereld. Ondanks dat, probeer ik langzaam aan wel weer dingen te doen die 'normale' mensen ook doen. Maar dit gaat tot nu toe eigenlijk altijd gepaard met een onwennige en emotionele nasleep, met het 'het had anders moeten zijn' of 'hoe had het nu misschien geweest' gevoel en besef. Dit was na 2 weken blog pauze weer even een update. En nu maar weer 2 weken afwachten tot we ons kleine meisje weer op de echo mogen zien....🙏

25 april

Ik word wakker en denk er meteen weer aan, misschien moet ik er maar weer wat over delen... Het is jammer en best teleurstellend hoe mensen nog steeds op mij reageren.... Hoe de een nog steeds voor je vlucht of je ontloopt om je maar niks te hoeven zeggen. Hoe de ander vraagt aan de mensen om je heen 'hoe gaat het nu met haar' terwijl je er gewoon bij zit? Of hoe die enkeling die wél een gesprek met je aan gaat zoiets doms en kuts zegt! WAAROM?? 😑 Ik kan begrijpen dat mensen zich geen houding weten te geven of niet weten wat ze moeten zeggen, maar zijn alle sociale regels naar ons toe verdwenen ofzo? De sociale regels die ergens in het midden liggen, moet daar nu ver boven uitgestegen of onderdoor gegaan worden..? Waar is het gewone hey hoe is het nou gesprekje..? Ik snap dat het klinkt alsof niks goed is, maar je staat echt te kijken van hoe mensen nog steeds op je reageren... Ik vraag me dan af of deze mensen wel beseffen dat het doorgaan met 'leven' hierdoor beperkt wordt voor mij, dat er ook een deel van doorgaan in de handen van de wereld om mij heen ligt.. De mensen die voor mij vluchten omdat ze het zelf blijkbaar nog steeds te moeilijk vinden en 10 kleuren in hun broek hebben, heb je wel eens gedacht aan het feit hoe confronterend dat voor mij is? Hoe moet ik mijn draad oppakken als je op deze manier nog steeds geïsoleerd wordt? Gelukkig is er nog een plukje mensen die ons wel gewoon als mens behandeld. Maar dingen als verhuizen gaan wel door mijn hoofd. Weg gaan hier, uit dit hele haastige rotland en ergens anders opnieuw beginnen, doei iedereen 👋. Alleen, loop ik dan weg voor mijn problemen? Of beginnen we gewoon een frisse start.. Maar goed, dat hele idee zit er sowieso (nog) niet in. Naast dat we dit stomme huurhuis veel te mooi hebben gemaakt, zou het nu te veel kosten en bovendien hebben we alles hier. 

Zo dat is er weer even uit, nu de dag maar weer beginnen.

27 april, kingsday

Zo, ik mocht vandaag ook even het gevoel hebben alsof ik aan de borrel ben gegaan.... Van af dat ik opgestaan ben voel ik me al een dronken tor. Geen balans, duizelig, kijk raar uit mijn ogen en super moe. Zwangerschap verschilt natuurlijk altijd maar ik heb dit niet eerder meegemaakt. Gelukkig was Jim vandaag thuis dus maar samen een rondje met Boomer gelopen, want vond het toch wel spannend om alleen te gaan. Eenmaal terug even op de bank liggen en mijn ogen sluiten, wat helemaal averechts uitpakte. Toen ik mijn ogen sloot leek het alsof ik in een achtbaan zat, begon te zweten en werd kotsmisselijk. Meteen maar even de verloskundige gebeld die mij gelukkig wel weer even gerust kon stellen. Ik zit momenteel waarschijnlijk even in de sneltrein wat mijn zwangerschap en hormonen betreft en dit is echt fucking overwhelming, maar zou niet lang moeten duren. Ik hou het natuurlijk in de gaten en vertrouw ik het niet bel ik gewoon weer. 

30 april, 23.4 weken

Al zeker 6 weken dat ik ons kleintje voel bewegen. Maar omdat ik het elke dag voel denk ik dat ik er ook aan wen, en daardoor kan ik niet echt spreken van toename in bewegingen of kracht. Jim werkt weer fulltime dus de momenten dat hij thuis is en ik wat voel wil ik ook graag met hem delen. Maar deze kleine draak weet er een spelletje van te maken dat elke keer als hij kijkt, voelt, of ik film, dat ze dan vaak stopt! Enerzijds kan ik er wel om lachen maar anderzijds frustreert het soms want ik wil dit nu zo graag met Jim delen, dat hij mee kan maken wat ik mee maak, en wat we niet eerder hebben meegemaakt. Maar gisteren avond was eindelijk dat moment daar! Eenmaal in bed nog even nietsvermoedend ons handen op mijn buik, en daar kwam de hardste en wildste schop tot nu toe! Eentje waar ik zelfs van stond de kijken, eentje die de lucht even uit mijn longen perste! Van deze schop durf ik wel te zeggen dat deze in kracht toegenomen is. Wat een super gevoel. Eindelijk.

En dan aanstaande zaterdag de herdenking van overleden kindjes van de 2e helft 2018 in het Amc in Amsterdam. Aiden lag daar niet maar blijkbaar wordt het daar gehouden. Samen zullen Jim en ik met een gedichtje, een bloem, en zijn kleine zusje, even extra stil staan bij hem, en de andere kindjes. Ik ben benieuwd hoe veel mensen er zullen zijn. Ondanks de omstandigheden eindelijk een keer,  een soort van gelijkgestemden om ons heen. Ik ben benieuwd hoe dat gaat zijn.

3 mei, 24 weken

Mijlpaal in de zwangerschap. Ook al moet ze echt nog wel even een tijdje blijven zitten!!! Als ze nu zou komen is ze al levens vatbaar.. 🙌 

En wat een nachten weer de laatste tijd.. pffff. Ik ga er eigenlijk maar 1 keer per nacht uit om te plassen, dat was bij Aiden wel anders (zo'n 6 x...). En als ik dan weer in bed ga liggen staan mijn hersenen op overactief 😅 "in de zolder moet dit nog.. opruimen... En de tuin.. moet daar ook nog heen.. en morgen moet ik.. en moet nog tegen Jim zeggen.. en mn moeder nog appen.. enn.. GA SLAPEN NOU.. NIET DENKEN. LET OP JE ADEMHALING. Wat een kut vogeltje! Moet die hier nou gaan zitten fluiten........ AAHHHH🤯😱". Dussss... Na het plassen een uur a anderhalf uur wakker. En als mijn wekker dan gaat, er niet uit kunnen komen omdat ik zo moe ben. En als ik er dan eenmaal wel uit kom besef ik me wat ik die nacht allemaal gedroomd heb.. mijn god. Over bijvoorbeeld kleine diertjes, en zwemmen of open water wat vrijwel standaard zwangerschaps dromen zijn. Over spinnen wat vaak angst symboliseert. Over dat ik weer rook.. Vanacht over een klein baby armpje dat uit mijn buik stak 🙄. Van dit soort dingen en dan maar liefst 10 verschillende dromen per nacht. Kortom, hele comfortabele nachten, not.. Hoop dat dit een fase is en dat ik deze laatste weken snachts echt nog even wat meer rust kan pakken! 

4 mei, de herdenking

We wisten al een tijd dat de herdenking gepland stond. Maar we hadden echt oogkleppen op voor deze dag. Geen spanningen, maar ook totaal geen besef wat deze dag precies inhield en hoe het voor ons ging zijn. De morgen kwamen we goed door en 13.45 reden we richting het Amc in Amsterdam, en ik had nog een klein zelf gemaakt herdenkingsdoosje met Aiden zijn as meegenomen. Eenmaal in het Amc waar we nog nooit geweest waren de weg zoeken maar voor m'n gevoel waren we er echt in 1 klap. Ik vroeg nog aan Jim weet jij waar het is dan wat hij meteen kon antwoorden met 'ja hier', en in 1 klap stonden we voor een bord met kinder herdenking. Oh.. oke, toen begon het moment dat het me begon te dagen. Handje schudden, naam noemen, bloemetje inleveren, en de zaal in lopen waar we ons kaartje met een punaise in een grote houten boom mochten gaan prikken. Terwijl we die zaal inliepen, liepen we de piano muziek tegemoet. Bam, daar kwam meteen, alles aan en binnen. Ik kon meteen de zakdoekjes tevoorschijn halen. De mensen stroomden binnen en het was gewoon hartstikke druk. De herdenking was dus voor babytjes tot aan tieners, en het deed ons nog versteld staan hoeveel mensen er kwamen. Woorden werden afgewisseld met piano muziek en gedichten. Verder mochten we per rij nog naar voor komen om een kaarsje aan te steken, en er werd uiteindelijk afgesloten met wat drinken. Tijdens het drink momentje erna kwamen we de  psycholoog tegen die ons in die tijd bijstond in het VU, en hebben we nog even met haar gesproken. Heel fijn maar ook wel weer heel gek om haar te zien. Ergens hoopte ik toch wel een beetje in contact met lotgenoten te kunnen komen maar je kon duidelijk merken dat de sfeer heel zwaar en bedrukt was door de herdenking, en het was eigenlijk voor zo ver ik merkte, voor iedereen wel even te zwaar en beladen om een praatje met elkaar te gaan maken, wat ook heel logisch is.  Dus na ons drinken zijn we weer richting huis gegaan. Het was een heel erg beladen herdenking, stil staan bij ons kindje wat al heel moeilijk is omdat je hem niet echt hebt kunnen leren kennen en bepaalde herinneringen en gevoelens vervagen ook nog eens.. in combinatie met het feit dat je daar jouw kindje herdenkt.. en andere kindjes, terwijl je ook nog eens een klein kindje in je buik hebt die nog op deze wereld moet komen.. Maar ondanks dat ben ik heel blij dat we gegaan zijn. Toch ook weer een stap, en buiten dat, alles voor ons mannetje.. 

Herdenkingsdoosje, gemaakt van de bedankdoosjes die vergeten zijn om uitgedeeld te worden op mijn babyshower toen ik zwanger was van Aiden. Toen ik ze terug vond wist ik het, hier moet ik iets mee. Ik heb onze gezins leden die het wilden, allemaal een doosje gegeven die ik zelf gevuld had met steentjes, hartjes, sterretjes, en een klein zakje as. Versierd en met een gedichtje:

Een beetje as,
Alles wat er nog was.
Alle herinneringen en gedachten,
Houden we vast.
Bij je familie zal je de liefde vinden,
Of je er nou bent,
Of was.

Lieve Aiden, altijd in ons hart.

Voor ons zelf had ik er ook nog 1 gemaakt, en ik vond het een erg mooi idee om hem er vandaag ook een beetje bij te hebben. Kon ik je nog maar even echt voelen..

5 mei

Gisteren avond heb ik lotgenoten contact gezocht op internet en er mijn eerste bericht geplaatst waar ik een super fijne en medelevende reactie op heb gekregen, met een aantal tips waar ik om vroeg. En ik kan ook goed merken dat de herdenking gisteren weer even te beladen was en heel veel  prikkels heeft gegeven, want ik heb vanacht echt geen oog dicht gedaan.. 

6 mei

En tussen alles door, herdenken we ook gewoon mijn vader op zijn 62e verjaardag. Alweer bijna 7 jaar zonder hem.. De tijd is zo snel gegaan maar aan de ene kant, wat is 7 jaar nou? En aan de andere kant kan ik mij echt totaal niet voor stellen waar we staan en hoe het is, wanneer ik kan zeggen, het is alweer 7 jaar geleden van Aiden.. Ik weet dat tijd niet heelt, maar wel dat het veel kan betekenen. Dus ik kan alleen maar hopen dat de tijd het zo vervomt, dat het draagbaarder wordt gemaakt. 

10 mei

Vandaag zijn we voor het eerst samen naar de therapeut gegaan waar ik al een tijdje loop, en dit was heel prettig. Er was geen noodzaak om dit samen te doen, want we doen het samen gewoon echt heel goed. Maar ik vond het fijn om het gewoon een keertje gedaan te hebben, te kijken wat het ons te bieden heeft want je kan er nooit slechter op worden, en Jim stond hier ook gewoon voor open. Dat we er eenmaal zaten vond ik het even gek om er samen te zijn, maar het werd een heel vrij en onbeladen, fijn gesprek. 

Sinds mijn vorige bericht over dat ik met lotgenoten contact ben begonnen, ben ik bij een aantal sites terecht gekomen. Ik merk dat ik hier zover al heel veel aan heb en dat ik hier heel veel aan kan gaan hebben. Ik zit momenteel heel erg met het sociale gedeelte wat je in deze situatie doormaakt of naja niet, tijdens rouw, en hoe je daarmee om moet gaan. Dus deze stap gezet te hebben, heb ik heel veel baat bij. Je hebt contact met mensen die je niet kent, maar je hebt al meteen een klik. Zij weten wat je voelt, beter dan de mensen die je wel kennen, en dat alleen al is zo een troost. Het hoort erbij, je bent niet gek. Zoals in bijvoorbeeld om hulp vragen, of om even iets af te spreken als je je alleen voelt. Dan lees je dat anderen zich daar ook niet toe konden zetten, dat je nog steeds in de overlevings stand zit, en alleen het hoognodige kan doen. Die bevestiging kan troost bieden. Maar ook het bewustworden en erkennen hiervan, zorgt er uiteindelijk voor dat volgende stappen weer gemaakt kunnen worden. Buiten dat zijn sommige mensen al in een verder stadium en hebben bijvoorbeeld weer tips.

De laatste tijd merkte ik dat de angst en stress over hoe het met ons meisje gaat, steeds weer meer de overhand begon te krijgen na de vorige echo. Met gisteren als toppunt, want op een verdrietige dag voelde ik haar een aantal uur echt helemaal niet. Natuurlijk heeft de stress invloed op wat je voelt, en met 25 weken hoef je je kleintje ook nog niet eens elke paar uur te voelen. Maar dit is al weken mijn vaste rust moment op de bank waardoor zij altijd druk werd, en ik voelde, helemaal niks. Pas toen Jim thuiskwam en contact probeerde te maken, kregen we weer teken van leven. Het leek wel of ze in een diepe slaap was en zijn magic touch ervoor zorgde dat ze wakker werd. Wat een opluchting, alle alarmbellen gingen namelijk alweer af. Dus vandaag dan ook weer heel blij om na bijna 6 weken, eindelijk weer een echo te hebben gehad. Alles zag er goed uit en we mochten zelfs even getuigen van een gaapje. De volgende echo is 3 juni alweer, dus daar leven we uiteraard weer naar uit. Ik leef echt van echo naar echo. 

Gaap 😂🤭😍

En dan kort nadat ik vandaag samengevat heb op de blog, heb ik vast kunnen leggen dat Boomer zn koppie die op mijn buik ligt meerdere malen omhoog geschopt wordt, door een drukke ninja baby 🤭 Helaas kan ik hier geen filmpjes plaatsen!!

12 mei, moederdag

Wakker worden met trappelende voetjes in je buik, oh zo fijn. Maar ook wakker worden,  met een leegte. Vorig jaar mijn eerste moederdag, als zwangere vrouw.. 'Volgend jaar wordt dan mijn eerste echte moederdag'. Wat weer een moederdag is, met een prachtig kindje in mijn buik, maar ook een engeltje op mijn schouder. Moederdag.. vaderdag, wat mooie dagen horen te zijn op deze wereld. Maar oh zo ingewikkeld bij een verloren kind op moederdag, en vaderloos op vaderdag. Dan werkt Jim ook nog eens vandaag.. allebei niet bij stil gestaan. Maar bij het openen van mijn ogen een paar lieve berichtjes van lieve mensen om me heen, is wel weer even een hart onder de riem. Dit is bijvoorbeeld een heel mooi plaatje die ik kreeg:

Lotgenoten contact

Mochten er mensen op deze blog terecht komen, die een kindje, maar ook bijvoorbeeld hun kleinkindje zijn verloren. Zoals ik op de Aidenbestrong pagina (in het menu te vinden) al zei, uiteraard mag je me altijd mailen op melaniebovenkerk@hotmail.com als je hierover wilt praten. Maar ik ben nu op een aantal sites gekomen die ook heel behulpzaam kunnen zijn dus die zal ik hieronder even plaatsen:

https://www.wietroostmij.nl/
https://pratenoververlies.nl/
http://vlinderkindcafe.nl/
http://www.lieve-engeltjes.nl/

16 mei

Vandaag ben ik alweer een jaar mevrouw Voetel Bovenkerk. Alweer 1 jaar in geregistreerd partnerschap, wat is dat jaar toch snel gegaan.. En als verrassing van onze lieve buurvrouw krijgen we vanavond ook gewoon nog eens een 3d pretecho cadeau 😍

17 mei

Gisteren hadden we de 3D pretecho van mijn buurvrouw cadeau gekregen, en hebben we ons kleine en erg eigenwijze meisje weer even kunnen zien. Ze hield het nog steeds een beetje mysterieus, maar  voor het eerst hebben we haar gezichtje goed kunnen zien, wel tussen de beentjes en handjes door. Op de vorige echo leek haar 2D profiel heel erg op Aiden maar op deze echo is ze heel erg eigen. Ik vind haar nog niet sprekend op Jim of sprekend op mij lijken maar ze heeft wel Jims ogen! Aiden had echt mijn ogen. Ze ligt wel de afgelopen 3 a 4 echo's in stuitligging, nog niks om me zorgen over te maken hoor ik elke keer. Maar stiekem.... Laten we maar zeggen, dat ze maar gauw mag draaien! Of dat ik haar in ieder geval een keer gedraaid zie zodat ik weet dat ze het kan. Ook lag ze weer lekker in haar favoriete houding met 1 been boven haar hoofd, op haar knietje te sabbelen, en vooral gewoon lekker verstopt achter haar handjes en voetjes. Volgende week weer een gewone verloskunde afspraak zonder echo, en over 2,5 week weer een groeiecho bij de verloskunde praktijk. 

Ik zit de laatste tijd niet lekker in m'n vel over mezelf, en hoe ik er uit zie. Je ziet gewoon je verhaal op je eigen gezicht als je in de spiegel kijkt, de ongelukkigheid, het verdriet en de onzekerheid. Ik was wel toe aan een grote verandering. Dus ik had besloten om mijn haar lekker kort te doen! Het heeft zeker wel geholpen, want ik ben er erg blij mee en voel mij weer een beetje nieuw 🙃

21 mei

I rather hear something bad, than nothing at all. 

Ik heb er nog steeds moeite mee dat mensen er voor kiezen om niks te zeggen. Niet weten wat je moet zeggen begrijp ik. Maar de makkelijke uitweg kiezen, je kop in het zand steken en niks zeggen.. Vind ik het meest pijnlijk. Misschien is het een soort jaloezie, jaloers op de mensen die hun hoofd wel in het zand kunnen steken, want dat kan ik niet, gecombineerd met een gekwetst gevoel. De wereld lijkt door te gaan alsof Aiden er nooit geweest is. Wat voor een buitenstaander al 8 maanden terug is, is iets waar ik nog elke dag mee struggle, is iets wat voor mij altijd zo pijnlijk zal blijven. Zo komt de een die dichtbij stond ineens verder te staan, en een ander die verderop stond, staat ineens naast je. Het is jammer van de mensen die verder komen te staan want je hebt ook nu nog zo hard steun nodig. Maar ik wil alleen nog maar mensen om mij heen die er voor me willen zijn. Mensen die het begrijpen dat ik al mijn energie zelf nodig heb, die durven te vragen hoe het gaat en die het ook kunnen aanhoren als het niet goed gaat. 

Wat mijn zwangerschap betreft.. lijkt het nog steeds allemaal goed te gaan. Vanochtend weer het hartje gehoord, op ijzer getest, was allemaal goed. De eerste pijnlijke ribben heb ik gehad. Ze is de afgelopen dagen heel bewegelijk geweest en er lijkt een vaster ritme in haar wakkere momenten te komen. Ik ben gisteren wel een half uur bezig geweest om haar bewegingen te kunnen filmen. Ze is zo ontzettend eigenwijs dat letterlijk elke keer als ik aan het filmen was, zij gewoon bijna niks deed! En als ik het filmpje dan ging bekijken zag ik mijn hele buik veranderen in een golfslagbad! Maar de aanhouder wint... Een half uur filmen, en nu heb ik t hoor 🙌 Deze toenemende bewegingen, en haar toenemende kracht, stelt mij wel weer even gerust. Die pijnlijke ribben blijven natuurlijk gewoon pijnlijk maar stellen me wel gerust, dus kom maar op! 

23 mei

Lig je dan op zo een mooie zonnige dag! Op de bank onder een dekentje, met een paar paracetamollen in je mik...

Gisteren tijdens het rondje lopen met Boomer, kwamen we ineens een losse hond tegen. Boomer is niet zo leuk tegen honden (eerder onuitstaanbaar), en ook al weet ik dat het niet slim is, til ik hem soms dan op om een gevecht te voorkomen, want dan ben ik nog verder van huis als dat gebeurd. Boomer zette zich af in mijn buik en had zn nagels in mijn buik gezet, zag ik pas toen ik thuis kwam.. 

Voor de rest leek er niks aan de hand en de strepen verdwenen al gauw. Tot ik vanochtend op stond.... Erge pijn links onder mijn ribben.. eigenlijk ook wel een beetje links naast mijn navel.. nou rustig aan doen, even aankijken. Wat research gedaan, morgen ben ik 27 weken dus kan ook goed een groeispurt zijn, bandenpijn of een combinatie ervan met het ongelukje met boomer. Pijn werd toch wel erger dus toch de verloskundige gebeld en kon een paar uurtjes later langskomen. Ondertussen werd de pijn steeds erger, zitten, liggen, staan, ademen.. laat staan lopen, opstaan. Gewoon echt alles ontzettend kut, maar voelde gelukkig wel de hele tijd de baby gewoon bewegen. Eenmaal bij de verloskundige klonk het hartje prima, en ze bewoog ook weer lekker dus daar maak ik me eigenlijk nu even geen zorgen om. Maar wat heb ik dan in godsnaam en wat kan ik in godsnaam aan de pijn doen.. Waarschijnlijk dus mn voorste buikspier naar toegetakeld door dat grapje met Boomer, misschien verrekt, gescheurd, en het enige wat ik nu kan doen is; rustig aan doen en paracetamollen!....... Het kan wel een paar dagen aanhouden. Nou top.. Als ze me had gezegd je hebt gekneusde ribben had ik het ook geloofd. Gelukkig is met ons meisje wel alles goed maar wat een ontzettend K** gevoel, vooral als zij daar onder zit te trappelen😫😟

24 mei

Vandaag is de pijn gelukkig een stuk minder, en is het nu echt te vergelijken met spierpijn, hoe ik 'normale'  spierpijn ken. Nu proberen mezelf echt een paar dagen in bedwang te houden om niks te doen. 😶 Ook ben ik vandaag precies 27 weken zwanger, het 3e trimester is offcieel aangebroken! Ongelovelijk dat we nu alweer hier zijn, nog maar 3 maandjes te gaan.. 

3 juni

Vandaag hadden we de groei echo (vandaag 28.3 weken). Ik was er wel echt weer aan toe want ik kan op 1 dag wel 10 keer van gerustgesteld naar gestresst en terug gaan. Als ik haar voel gaat alles goed en als ik haar dan weer een tijdje helemaal niet voel haal ik me al weer van alles in m'n hoofd.. Maar de echo was weer goed, en echt even gerustellend, zelfs voor mij! Voor het eerst hebben wij haar in de juiste positie zien liggen met haar hoofdje naar beneden en niet in de stuitligging! Ik voelde haar wel vaker een beetje schuiven en draaien maar elke echo lag ze weer in stuit, dus ik ben heel blij dat ik haar nu goed heb zien liggen. Ook was de cyste in haar hersenen eigenlijk al niet meer te zien 🙌 2 opluchtingen waar ik weer even mee door kan. Ze heeft net als Aiden lange benen, en een iets kleiner buikje. Ook heeft ze een iets kleiner hoofdje, maar ze zeggen dat alles er goed uit ziet en bij ons past.. Na de echo hadden we de gewone verloskunde afspraak en moest mijn bloed afgenomen worden omdat ik resus c negatief ben, en antistoffen tegen mijn eigen kindje kan aanmaken. Waarschijnlijk horen we hiermee volgende keer de uitslag van. Onze kleine meid liet bij beide afspraken even goed weten dat ze er was door lekker te bewegen, wat ook buiten mijn buik goed zichtbaar was. 

De laatste dagen heb ik vaak de hik gevoeld, waar ik toch even naar vroeg of het wel goed is als ze die vaak heeft maar dat schijnt alleen maar goed te zijn. En ik merk dat ik steeds minder kan, sowieso door de bekkeninstabiliteit die ik al maanden heb, de groeiende buik, de slechte nachten slapen de afgelopen paar dagen 😩 en door dat het steeds warmer wordt. Hoort er wel een beetje bij allemaal natuurlijk.. Net als de mogelijkheid op zwangerschaps vlekken in je gezicht die ik natuurlijk heb, ze waren nog niet eens echt weg van de vorige zwangerschap en daar waren ze alweer. Ik weet gewoon niet eens meer hoe het was, en hoe ik er uit zag voor ik weer zwanger was. In principe is het voor mij net alsof ik nu al 19 maanden zwanger ben, en als ons meisje er straks wel is ben ik gewoon bijna net zo langer zwanger geweest als een olifant.. 😦

Even een impressie van mijn buik. Ik ben mooi op mn groei curve, ongeveer aangekomen wat ik nu aangekomen zou moeten zijn. M'n buik is nagenoeg hetzelfde als bij Aiden. Ik heb geen enorme buik maar eentje die in verhouding bij mijn figuur past, erg compact, en goed verdeeld over mijn hele buik. Maar als het nu net als vorige keer gaat, heb ik nog wel wat te groeien! 

4 juni

Zooooo hey... Dit was dan echt m'n eerste officiële rolberoerte, in positieve zin! Ik lag rustig op de bank tv te kijken, een beetje op m'n linker zij met mn hand op die zijde om contact te maken. En ineens schrik ik me toch weeezeloos! 😱 Mn adem stokt er van en ik sla er gewoon een kreet van uit! Jim schrikt van mij, kijkt mij vragend aan????? En ik kijk hem verschrokken aan. Ik kreeg me toch iets van een puntige hiel- schop, regelrecht in mn hand, net onder mijn ribben. Als die op mn ribben was vraag ik me af hoe dat afgelopen was. Jeeetje wat een kracht, zo hard heb ik nog nooit meegemaakt, ik moest er helemaal even van bijkomen zeg!! Een heel bijzonder (maar ook wel een beetje freaky🤭) moment, om niet te vergeten. 

16 juni

Ik heb eigenlijk niet zo veel te zeggen, wat niet al gezegd is.. Kan alleen maar zeggen dat m'n zorgen weer zwaar toenemen. Met 30 weken nadert de bevalling en groeit het besef dat het allemaal echt dichtbij gaat komen, maar met dit besef groeit ook het gevoel dat het nooit écht kan worden, dat het nooit goed kan gaan.. Ik ben er achter dat van 1 week ze 1 dag druk is en de rest van de dagen behoorlijk rustig. Wat inhoud dat ik me 1 dag gerustgesteld voel en de rest van de dagen gestresst. Daardoor hou ik mezelf elke dag te druk bezig, om maar bezig te zijn, om de dagen maar snel voorbij te laten gaan, en ben ik mezelf weer aan het voorbij lopen. Ik ben bang dat als mijn zorgen zo toe blijven nemen dat ik me met een paar weken kan gaan laten inleiden want dit is niet goed voor mij maar vooral niet voor de baby. Ik weet het allemaal stress is niet goed, het helpt niet, 'doe nou rustig'.... Allemaal heel leuk en aardig maar sta maar eens in mijn schoenen. Ik heb gewoon geen vertrouwen.. Waar moet ik dat vertrouwen op baseren? Ik heb nou niet bepaald de ervaring gehad waar ik vertrouwen uit kan halen, ik vind de baby vaak rustig en vraag me af of ze wel genoeg beweegt, of haar kracht genoeg toeneemt. Want ook dat weet ik niet, hoe een kindje hoort te bewegen.  Ik wil niks liever dan dat het allemaal goed komt, en ik hou het al 30.2 weken vol, maar het breekt me echt op nu, alle zorgen en stress.

18 juni

Vandaag had onze kleine meid gelukkig een bewegelijke dag en vanavond hebben we de intake van de kraamzorg gehad. In huis staat alles al een hele tijd klaar, wederom.. Het komt allemaal dichtbij maar het voelt gewoon niet zo.. Ik ben nu al zo lang zwanger dat je daar bijna aan went, alsof dit normaal is en zo blijft. Ik weet dat hier binnenkort een einde aan komt, maar toch voelt het niet zo en buiten dat, ik kan me totaal niet voorstellen hoe ons leven er dan uit gaat zien.. 

Je kamertje staat klaar voor je, en ik hoop dat ik met onze rugzak wel nog de mama kan zijn die jij nodig hebt.. 💌

20 juni

Vandaag hadden we een verloskunde afspraak, en heb ik al mn zorgen kunnen uiten. Ondanks dat het voor ons eigen bestwil is vind ik het soms behoorlijk moeilijk dingen aan te geven. Gelukkig hebben we het heel fijn kunnen bespreken en kan ik even vaker langs komen voor een echo. Morgen hebben we een echo tussendoor kunnen plannen, en dan 1 juli weer.  Ook hebben we het bevallings plan besproken. Je kan het natuurlijk helemaal niet plannen maar er zijn wel wat dingen, ook ivm de vorige bevalling, die besproken moesten worden. Ik wil hoe dan ook in het ziekenhuis bevallen, en als het kan in een bevallingsbad. Hiermee kun je de weeën wat beter opvangen en is de geboorte iets minder heftig voor de baby. Dus ik hoop dat het bad de dag van de bevalling beschikbaar is. Ik heb een grotere kans om weer een weeën storm te krijgen omdat ik dit de vorige keer ook had, dus dan lijkt het me maar wat fijn om in warm water te zitten...!  Pijnbestrijding zien we op dat moment wel weer.. Vorige keer heb ik het ook zonder gedaan maar dat was omdat het niet meer kon.. Het was heel gek om de bevalling te bespreken, want ik weet dat het komt, maar het voelt zo onwerkelijk, en zo spannend tegelijk.. Maar het gaat komen en het duurt ook niet zo lang meer..

21 juni

Vandaag hadden we dan de echo. Deze kon niet beter uitkomen want na een paar bewegelijke dagen voelde ik haar vandaag ineens weer heel weinig. Maar het zag er allemaal weer goed uit. Ze is al ietsje ingedaald met haar hoofdje. Ze heeft een iets kleiner hoofdje, een iets kleiner buikje, en heeeeele lange benen. Ze is dus wat fijntjes maar wel gegroeid ten opzichte van de vorige keer, en 'wat fijntjes' past ook wel bij Jim en mij. Ook ben ik vandaag even naar de huisarts geweest want ik dacht door een witte stip op mijn amandel, een keel ontsteking te hebben, maar dit was gelukkig gewoon een afte. Verder probeer ik alles wat mij geen positiviteit of energie geeft, zo veel mogelijk uit mijn buurt te houden. Ik heb al mijn energie en rust hard nodig, en ik merk dat ik frustraties en stress tijdens de zwangerschap erg moeilijk los kan laten. Mijn kleine wereldje wordt er niet groter op maar dat moet dan maar.. 

23 juni

De laatste afspraak bij de verloskundige had ik verteld dat ik rond 30 weken al een beetje oefen weeën kreeg, en zij vertelde mij dat ik ook al last van indalings weeën kon krijgen. Toen zij even aan mijn buik voelde, merkte ze ook dat ons kleine meid al een klein beetje ingedaald was, maar hier heb ik zelf nooit iets van gemerkt. Net na het eten kreeg ik ineens krampen laag in mijn buik, en merkte ik wel duidelijk deze indalings weeën! Ons meisje bereid zich ook al voor op haar geboorte, net als haar mama op de bevalling. Vrijdag gewoon alweer 32 weken 😲

25 juni

Dit.... is niet te doen 🥵😧

27 juni

Heerlijk die raampjes open de afgelopen dagen.. Eindelijk een beetje verkoeling. Maar ik had het kunnen weten. 2 dagen geleden dacht ik nog hey... We hebben nog helemaal geen last van muggen. Domste wat ik had kunnen denken. Ik wordt namelijk altijd helemaal lek geprikt en Jim heeft nerrrrrrgens last van. Nou in de afgelopen nachten ben ik dus echt aan alle kanten helemaal lek geprikt.. Ik zit zit nu zeker al op 20 muggenbulten waarvan ik het weet, echt alles jeukt 😭. En op de gekste plekken ook nog gewoon, van tussen m'n vingers tot onder mn oksel!! Tis gvd elke keer wat, die grafhitte, geluidsoverlast snachts, pijnlijke keel, die tiefus muggen! Alsof de zwangerschap nu nog niet zwaar genoeg is?! Iedereen kent mij als dierenvriendje maar als ik deze mug of welke mug dan ook te pakken krijg jonge... Ik trek dat hele tering beest uit elkaar 😤😠 #maareenbeetjegefrustreerd

Naast de frustratie ook even wat leuks.. Net zwangerschaps haptonomie gehad, samen met Jim. Contact maken met de baby! Vorige keer was ik alleen, toen was ze wel iets drukker. Maar het was wel heel leuk! Ook voor Jim omdat er echt bepaalde plekken en manieren zijn om contact te maken, wat we nu thuis ook vaker op die manier kunnen proberen. Nu na de haptonomie lijkt ze wakker gemaakt te zijn en is ze weer eventjes lekker bewegelijk. 

Een plaatje die ik gisteren gevonden had. Niemand weet nou eigenlijk hoe je je voelt of wat je doormaakt, wat natuurlijk ook logisch is. Mensen zullen er vast wel enigzins een voorstelling van kunnen maken. Maar toen ik dit plaatje vond, voelde het zo bevestigend voor mij, het kan gewoon niet beter omschreven worden. Daarom wil ik dit toch even delen, want ik ben redelijk goed met woorden maar ik had dit niet zo kunnen verduidelijken. Tel hier nog het zwanger zijn in deze situatie bij op, dan kom je redelijk in de buurt van een impressie van de wereld waar ik in leef.

30 juni

Wonder boven wonder heb ik de afgelopen paar weekjes vrij goed geslapen, met 1 of 2 x uit bed gaan snachts om naar de wc te gaan. Dit kon ik goed gebruiken. Hier is alleen sinds begin deze week wel weer een eind aan gekomen. Ik ga er gemiddeld 5 x uit over de nacht verdeeld, ben even wakker voor ik weer in slaap kom, gelukkig niet meer de 1 a 2 uur plafond dienst. Maar de korte slaapjes snachts breken me ook wel aardig op naast de warmte. Vorig jaar voelde ik me ondanks die extreme zomer nog vrij fit naast mijn bekken instabiliteit, dit jaar ben ik aardig af 🥵😴 

#32.2 weken

Vandaag zouden we gaan bbqen met mijn familie. Ik had afgesproken met mijn zus eerder naar mijn moeder te gaan, het geboortekaartje nog even te bespreken die zij voor ons maakt, en nog even een terrasje te pakken voor de rest kwam. Maar er is 1 ding met mij, naast dat ik geen verrassingen kan houden, kunnen er op de een of andere manier geen verrassingen voor mij gehouden worden want ik voel het gewoon. Oftewel ik ging met Kim naar mijn moeder toe met al een vermoeden, die bij mijn moeder bevestigd werd 🤭. Een fijne kleine babyshower met Jims en mijn gezin. Was gezellig om weer even samen te zijn met z'n allen, en het was eigenlijk ook wel heel fijn dat het gewoon besloten was. Dit vooral omdat ik nog steeds best wel onder een steen leef, en mijn energie beperkt is. Maar vond het erg gezellig! Nu lekker thuis bijkomen met mijn voetjes omhoog, uitkijkend met een tikkeltje spanning naar de echo van morgen.

1 juli

Jim en ik hebben net weer een echo gehad. Ik ben net weer medisch geworden. De doorbloeding in de navelstreng was aardig hoog... Ik moet deze week 3 x langs komen voor een ctg scan van een half uur van de baby en volgende week weer voor een echo om te kijken hoe het er dan voor staat. Het kan gewoon een moment opname zijn, laten we dat hopen🙏🏼. En als je vaker meet/echo hebt, meet je ook meer schommelingen natuurlijk. Ik val hierdoor alleen wel in het medische protocol betreft de doorbloeding. Maar alsnog heb ik liever vaker een echo, want als het wel iets is ben je er maar op tijd bij of het is gewoon niks.. dan dat je het helemaal niet weet. Morgen, donderdag en zaterdag de ctg scan. Volgende week een extra echo. Er staat in ieder geval strenge controle op nu. Natuurlijk hoor je liever dat alles goed gaat. Maar alsnog, hoor ik het liever als er iets lijkt te zijn dan dat je straks weer voor zo een grote verrassing staat... #fingers crossed

Wel nog even een mooi lachje kunnen zien 💖

Deze avond voor het eerst aan zwangerschaps zwemmen gedaan met een zwangere vriendin.🤰🌊We hadden het er al een tijdje over en hadden zoiets van laten we het maar gewoon een keer proberen. Ook wel lekker nu om even m'n gedachten te verzetten. Maar was best pittig nog! Of het is gewoon de fitheid/conditie die er al niet meer is.... 🙈 Weet niet of het echt iets is wat ik wekelijks wil gaan doen maar het was wel grappig, en goed voor de fitheid natuurlijk. En buiten dat, weer even een stapje in het sociale leven buiten m'n comfort zone. Hopelijk draagt het ook bij aan een goede nachtrust, en is het maar gauw morgen. Ben benieuwd of er iets uit de ctg gaat blijken.

2 juli

Nou het zwangerschaps zwemmen van gisteren heeft me in ieder geval wel een heerlijke volle nacht slaap bezorgd! En vanmorgen had ik dus de ctg, met een gesprek over wat het nou precies allemaal kan betekenen, over de echo resultaten, en van de ctg van vanmorgen. De verhoogde druk in de navelstreng zou kunnen betekenen dat de werking van de placenta afneemt, wat een groei achterstand kan veroorzaken, en ze heeft wel een iets kleiner buikje en hoofdje. In een van de gevallen zou dit kunnen betekenen dat ze eerder gehaald zou moeten worden. Maar de ctg was zo mooi, ze was heel bewegelijk en hier was niks afwijkends op te zien. Uit de uitslagen van de echo was al elke keer te zien dat de hoeveelheid vruchtwater ook heel mooi was wat weer zou betekenen dat mijn placenta het wel gewoon heel goed doet. Ook is de grootte van mijn baarmoeder hoe die nu hoort te zijn dus ook daaruit blijkt niet dat ik achterloop. De groei van haar hoofdje was wel iets afgebogen en iets onder haar eigen groeicurve maar dit zou ook gewoon weer bij kunnen trekken. We blijven hier wel op letten en deze week heb ik sowieso nog gewoon de ctg's, maandag de echo controle en dan dinsdag een gesprek met een klinisch verloskundige of gynaecoloog om te bespreken hoe hun er over denken en hoe nu verder.  Nu verder dus gewoon weer even afwachten, maar gelukkig voor vandaag in ieder geval geruststellende resultaten! 

3 juli

4 juli

Bijna leek het even alsof de bevalling om de hoek kon liggen... Jim en ik waren net weer voor de ctg bij de klinisch verloskundige. Ons kleine meisje was weer lekker bewegelijk, en de ctg zag er wat haar betreft weer netjes uit. Wat mij betreft, waren er contracties te zien van mijn baarmoeder dus in het gesprekje erna werd er ook gevraagd of ik deze voelde. Ik dacht ze niet echt te voelen maar ik dacht de baby te voelen bewegen. Ik werd al bijna naar huis gestuurd tot ik vertelde dat ik de laatste week wel erge druk in mijn onderbuik had, en er ook steeds wat moeilijker op ging lopen. Omdat ik dit aangaf in combinatie met de contracties, wilde ze mij wel graag direct doorsturen naar het ziekenhuis om een inwendige echo te maken om te kijken of ik niet al ontsluiting had. Onderweg naar het ziekenhuis, liep ik nog met een halve lach naast Jim 'wat hebben we nouuu weer....'. Tot ik besefte wat het kon gaan betekenen, en ik kreeg het steeds benauwder.. Eenmaal in het ziekenhuis, werd ook meteen mijn urine getest, hadden we even een gesprekje en kregen we het onderzoek. Gelukkig bleek mijn lichaam nog niet aan te geven dat de bevalling snel zou naderen, en ik had ook geen blaasontsteking. Het kan zijn dat ik oefen weeën heb, of indalings weeën. Of misschien ben ik nog steeds te druk en geeft mijn lichaam aan dat ik nog rustiger aan moet doen. Ik ben de hele zwangerschap wel echt druk geweest maar de laatste weekjes doe ik echt mijn best om rustiger aan te doen.. Nog minder doen wordt de hele dag voor pampus liggen dan denk ik?  Het was wel weer even een beetje schrikken, maar gelukkig met een goede afloop. En gelukkig beweegt onze kleine meid maar gewoon weer lekker door. 

6 juli

Vandaag was de ctg weer netjes wat de kleine betreft. Bij mij waren weer vrij regelmatig contracties te zien, die ik nu wel kon voelen, maar ze waren nog niet zo sterk dat er iets aan de hand lijkt. Goed in de gaten houden dus.. En écht rustig aan blijven doen.  

9 juli

We zouden gisteren een echo hebben maar die hadden we verplaatst naar vandaag, zodat we het konden combineren met de ctg en een gesprek bij de klinisch verloskundige. Bij de echo werd deze keer opnieuw gekeken naar de druk van doorbloeding in de navelstreng. Hieruit bleek dat vorige keer geen moment opname was want deze is nog steeds hoog. Dit houdt in dat ik medisch blijf en de ctg 3 x per week blijft gewoon doorgaan, en ik heb elke week een echo. De ene week 1 voor de groei, de andere week 1 voor de doorbloeding. Wat het nou precies is weten ze niet, en het is nu echt een kwestie om van week tot week te leven en in de gaten te houden. Op dit moment lijkt het nog beter om haar in mijn buik te houden. Maar mocht de groei bijv nog verder afbuigen en het wordt veiliger voor haar buiten mijn buik, moet zij gehaald worden. Ik vind het zó slopend allemaal.. Ik ben al zo ver, en je staat goed onder controle toch, kun je denken. En ja natuurlijk is dat fijn maar elke dag is al een battle hoe ik hem door kom.. En het wordt alleen maar zwaarder. Af en toe probeer ik mezelf voorzichtig in te beelden hoe het zou zijn als ze er is, als ik haar bijvoorbeeld vast zou hebben. En dan lijkt het bijna echt te worden. En zo zie ik mezelf de box en de hele reutemeteut alweer opruimen.. Ik kan dat gewoon echt niet nog een keer aan.. Ik moet nog 6,5 week, we hebben al zo een lange weg afgelegd. Maar deze resterende 6,5 week lijken oneindig te duren, en vooral lijkt het doel wat we proberen te behalen voor mij gewoon echt onmogelijk.

11 juli

Vandaag weer een ctg gehad, ik vond haar wat rustig maar alles leek voor de rest gewoon goed, haar hartje en haar bewegingen. Elke ctg heb ik iemand mee voor steun, ook voor het geval ik wel een dag te horen krijg je kan meteen blijven. Vandaag was mijn schoonmoeder mee, zaterdag en dinsdag gaat mijn moeder mee en als Jim vrij is gaat hij natuurlijk gewoon mee. Hij begint alleen wel vanaf volgende week bij een nieuwe baan, fulltime, dus hij zal nog niet tot nauwelijks met me mee kunnen. Het is elke keer een hoop geregel om de dagen te plannen, te zorgen dat ik gebracht kan worden of dat ik een auto kan lenen en wie er mee kan. Dit 3 dagen per week. Aanstaande week heb ik daar nog een fysio en therapie afspraak bij, en stond er eigenlijk ook nog een gewone verloskunde afspraak maar die heb ik maar even afgezegd, want het is allemaal even te veel. Ik moet rustig aan doen dus al die afspraken in combinatie met mijn stress hakken er wel in. Ik merk dat ik niet meer helemaal helder kan nadenken maar echt leef via mijn gevoel. Mijn angst, onzekerheid, stress etc. Elke keer als ik een moment had dat ik weer dieper contact met onze kleine meid begon te voelen gebeurde er wel weer wat, of kreeg ik het weer druk waardoor de connectie weer afnam. Daarnaast heb ik het idee dat ik misschien niet het contact kan leggen hoe ik het graag zou willen, uit zelfbescherming. Ik kan me ook met de dag minder goed voorstellen dat het straks 'echt' kan worden, het gaat gewoon niet. Ik kan het niet en misschien durf ik het ook gewoon niet. Ik leef in een onrustige waas, met vrijwel constante nervositeit in mijn borst. Dit komt naast de stress ook doordat de baby veel ruimte in mijn buik in beslag neemt en nog weinig ruimte voor mijn luchtwegen overlaat. En vanmorgen ook ineens weer een helder momentje dat Aiden 11 maanden geweest zou zijn de 17e van deze maand.. Oftewel het besef dat hij volgende maand gewoon al 1 geweest zou zijn, in de maand dat ons meisje ook verwacht wordt. Gewoon alweer bijna 1 jaar verder.... en wat voor jaar. Ongelovelijk. 

#Morgen 34 weken, wanneer een ander eindelijk met zwangerschapsverlof kan, en eindelijk van de rust kan genieten. Zit ik nu al langer dan een jaar thuis en komt dat wachten mij m'n neus wel uit.

13 juli

Net weer een ctg gehad. Maar ook weer even een schrik moment. Nadat ik tegen mn moeder had gezegd dat ik het warm en benauwd kreeg, steeg mijn hartslag ineens de pan uit en ging er een alarm af. Nadat mijn hartslag zich hersteld had bleef dit vervelende alarm af gaan en dat hielp ook niet mee aan het proberen kalm te zijn 🙄. Inmiddels ook al op de rode knop geduwd voor assistentie. Maar er kwam niemand dus mijn moeder maar de gang op gestuurd om iemand te zoeken. Toen kwamen ze ineens tegelijk. Dat vervelende alarm werd uitgezet en mijn temperatuur werd opgemeten, ietsje verhoging alleen. De verloskundigen waren de kamer net aan uit en toen steeg de hartslag van ons kleine meid ineens een stuk en ging dat alarm weer af. Sowieso brengt dat alarm mij al een naar gevoel door de tijd in het VU, maar dat haar hartslag nu ineens zo steeg gaf me echt het gevoel oke shit nu gaat het fout ik kan hier blijven.... Maar ook dat bleek gelukkig mee te vallen. Zo merk je maar hoeveel invloed zo'n alarm nog op je heeft.. De uitslag van de ctg was gelukkig weer goed, ze was lekker bewegelijk en dat hebben we ook goed kunnen zien! Toen we helemaal klaar waren vroeg de verloskundige wat ik er van zou vinden als ik de ctg's thuis zou kunnen doen. NOU.. TOP?!! Dus m'n moeder en ik konden even een broodje eten daar en dan zou ze later met de spullen en uitleg naar ons toe komen. Nu heb ik dus alle spullen thuis, en hoef ik niet meer 3 x per week te puzzelen met wie, en hoe ik naar de ctg ga. Wel moet er altijd iemand paraat staan omdat als de uitslag van de ctg niet goed is, ik meteen naar het ziekenhuis moet komen. Ook heb ik vanaf nu vast elke maandag de echo, en zal ik in principe alleen daar nog echt de deur voor uit moeten. Voor nu is dit in ieder geval een fijne oplossing voor mij die een stukje meer rust creëert.

16 juli

De ctg die ik vanmorgen had afgenomen, zag er weer goed uit. En net had ik de echo waarbij weer gekeken werd naar haar groei. We wisten al dat ze iets kleiner was maar dat past ook gewoon bij ons. Maar de vorige keer nam de groei van haar hoofdje een beetje af en dat was wel iets waar we even extra op moesten letten. Uit deze echo bleek dat haar hoofdje weer zo goed als op haar eigen groeicurve ligt, ook haar buikje groeit gewoon goed door, net als haar super lange benen. Ik dacht dat de ene week groei en de andere week doorbloeding werd gemeten maar de doorbloeding wordt elke week gemeten en de groei alleen om de week. De doorbloeding in de navelstreng was nog steeds wel wat hoog maar ieeetsje minder hoog als vorige keer. Positieve berichten voor nu dus. Het is alleen een beetje tegenstrijdig/niet helemaal duidelijk waarom de bloeddruk in de navelstreng wat hoog is, maar dat het vruchtwater wel weer laat lijken dat de placenta het gewoon goed zou moeten doen. 

En zoals op bijna elke echo houdt ze haar gezicht weer lekker een verrassing.

17 juli

Vandaag had ons kleine mannetje gewoon al 11 maanden oud geweest.. Ongelovelijk.. En dan wordt z'n kleine zusje gewoon met een maand verwacht, waar we zo ontzettend naar uit kijken, maar wat ook heel dubbel zal zijn. Wie weet, komt ze nog op dezelfde dag ook, of ook op de dag van het kermis vuurwerk. We zullen het nog even moeten afwachten.. Spannend...

We missen je mannetje, we hadden je zo graag willen leren kennen. En we hadden zo graag samen met jou, je zusje willen verwelkomen. 

Ons kleine meisje was vandaag redelijk rustig. Misschien omdat mama ook eindelijk eens toegaf aan haar moeheid. Maar toen papa thuis kwam was ze er weer volop, alsof ze moest compenseren voor de hele dag. De laatste paar weekjes zie en voel ik al steeds vaker voetjes aan de zijkant van m'n buik uit steken of voel ik ze heerlijk frummelen tegen m'n ribben, maar het gebeurd nu wel steeds vaker en harder. Ik probeer hier zoveel mogelijk filmpjes van te maken (die kan ik hier alleen niet plaatsen ivm gratis versie van jouwweb), maar ik heb van die 'voeten bobbel' nu wel een mooi fotootje kunnen maken! 👣

20 juli

Vanmorgen moest ik weer een ctg doen, maar werd gebeld met de uitslag dat het nog niet verontrustend was, maar dat ik begin deze middag er wel nog even 1 moest gaan maken. Wat mij zelf al op viel was dat er weinig acceleratie te zien was in haar hartslagje. De lijn was vaak vrij recht terwijl deze normaal, ook al ze rustig is, meer op en neer gaat. Dit was ook hetgeen waardoor ze wilden dat ik er nog 1 ging maken. De 2e ctg deed ik dus begin deze middag, en dit was de vervelendste ctg om te maken tot nu toe. Waar ik normaal heel gelukkig van wordt: beweging! Maakte het nu super moeilijk om een goeie ctg te maken omdat er veel onderbrekingen in haar hartslagje te zien waren door haar drukke bewegingen. Soms moet je haar hartslagje dan weer opnieuw gaan zoeken, en je moet sowieso nog even langer door gaan dan de 30 minuten. Na 36 minuten waarvan de laatste 10 ook nog eens de hik, vond ik het wel goed, meer kon ik er niet van maken. Ik werd gebeld met dat hun weer tevreden waren over de uitslag, er was weer een bewegelijk kindje te zien, gelukkig. Wat worden we deze zwangerschap op de proef gesteld, en helemaal deze laatste weken weer, wanneer je juist zo je rust en ontspanning kan gebruiken. Nu alweer 35.1 weken zwanger. Als deze zwangerschap vlekkeloos verliep had ik natuurlijk ook gewoon gestresst. Maar wat had het fijn geweest als dit wel het geval was. Wat zal ik blij zijn als het straks allemaal achter de rug is.. en het is goed. Wat zal ik blij zijn als ik straks na bijna 2 jaar, niet zwanger meer ben. Weer een beetje fit kan worden, m'n kleren weer aan kan, en weer lekkerder in mn vel kan gaan zitten over mezelf. Nooit gedacht dat ik zo over zwangerschap zou gaan denken, iets wat zó mooi kan en hoort te zijn. Maar ik ben het zó zat, ik voel me echt een broedmachine.

22 juli

Vanmorgen had ik weer een ctg gedaan. Het was wel even stressen toen er een alarmpje afging voor mijn hartslag, die steeg tot 132 en bleef best lang hoog en dit gebeurde een paar keer. Ook wist ik nou niet zo goed wat ik van de ctg moest denken, maar ik ben geen arts. Toen smiddags weer een echo gehad voor de doorbloeding in de navelstreng, deze was goed! Vorige keer was deze al iets lager maar nog steeds hoog, vandaag lag ie iets onder de medische grens! Mooi vruchtwater, goeie bewegingen, niks lijkt er op te duiden dat ze het niet fijn meer vind. Natuurlijk weer lekker die hand voor dr gezicht, en nog even dr tong uitsteken. Daarna naar het ziekenhuis een afspraak met een gynaecoloog om even te bespreken hoe het er voor staat. Fijn 5 kwartier wachten voor een gesprekje van 5 minuten.. maar goed, wel met het nieuws dat hij heel tevreden is, over de echo en de ctg. Het ziet er nu gewoon heel mooi uit maar alles is natuurlijk moment opname. Deze week de 3 ctg's gewoon blijven doen, aanstaande maandag weer een echo voor groei én doorbloeding. Als dit weer zo mooi zou zijn hoef ik wat hem betreft niet noodzakelijk meer medisch te zijn, maar of ik dit wil is iets anders natuurlijk. Voor nu fijn nieuws in ieder geval. Nu lekker voor pampus op de bank mezelf verstoppen voor de warmte, zo geen zin in die komende hitte! 😩 Vorig jaar al zwanger met die idiote hitte maar dat was constant, kon je er in ieder geval nog aan wennen. Zo gek als ik op zon en warmte ben, dit jaar even niet!!

26 juli

Gisteren was echt zo een raaaare dag.. zo een ongeluksdag.. Het begon met UWV. Ik zit in de ziektewet en ik had mijn uitkering niet ontvangen, dus ik had ze even opgebeld. Ja mevrouw uw bent ziek uit dienst gemeld door uw vorige werkgever, en deze ziektewet zou nu moeten overlopen in een zwangerschaps verlof maar deze is niet aangevraagd, en dan stopt dat gewoon allemaal onaangekondigd! Zij weten dat mijn verlof nu in zou moeten gaan, UWV, die nu als het ware mijn werkgever is, maar laten niks weten, en stoppen ook gewoon mijn ziektewet zonder enige aankondiging. Ik vind dit heel raar en niet netjes en vroeg mij hoe ik dit dan had moeten weten? En of ze dit zelf niet een beetje raar vond? Ja mevrouw dat staat op de site..... Ja want ik lees elke dag de hele uwv site! Nou goed, ze heeft het in werking gezet en het is aangevraagd, nu moet ik weer een brief afwachten waar ik gegevens moet invullen, die ze al hebben! En dan maar weer wachten hoe lang het duurt voor ik geld krijg! Leuk zo een maand voor je bevalling. En dan! Krijgen Jim en ik een brief van de belastingdienst. Wij hebben begin dit jaar met terugwerkende kracht huurtoeslag aangevraagd over vorig jaar. Dit werd goedgekeurd door de belasting en aan ons uitgekeerd. Nu denken ze toch ineens oh nee toch niet! Kunnen alles terug betalen. Graf kut overheids instanties. En dan nog deze graf kut HITTE. Vorig jaar al de heetste zomer gehad in weet ik hoe lang. Nu de heetste paar dagen maar dan vooral.... DIE NACHTEN 😩 Doe godverdomme geen oog dicht. Nou dachten we gisteren avond slim te zijn, we halen de matrassen naar beneden, de ventilator, een plantenspuit, we laten de achterdeur lekker open. Er was een feestje achter ons huis dus propte lekker een stel oordopjes in m'n oren. Na het gevecht tegen de warmte opgegeven te hebben en er eindelijk een deal mee gemaakt te hebben, horen we rond half 12 toch een partij geschreeuw achter, dwars door m'n oordopjes heen. Een hek werd ingetrapt, een raam, we springen op en ik loop al 112 bellend de tuin in en we horen BRAAAAAAND, BRAAAAAND, ER IS NOG IEMAND?! Jezus christus dat huis stond van binnen in de fik en goed ook 😭. Heel snel stond het vol met polities en brandweer. En door hoeveelheid rook konden we alle ramen en deuren sluiten. Vanuit ons eigen tuin, een 50 meter afstand, zagen we een vlammenzee in de kamers in dat huis waarvan een raam op een gegeven moment knapte van de hitte. Nog nooit had ik dit van zo dichtbij gezien, het maakte me zo bang en het enige wat ik dacht was WAT een hell.. LAAT ER ALSJEBLIEFT GEEN MENS OF DIER MEER BINNEN ZIJN... ALSJEBLIEFT.. De brand was vrij snel 'onder controle' en we probeerde uiteindelijk maar weer even te gaan liggen. Om half 3 na een hazenslaapje moet ik plassen, ga naar de wc, zie nog steeds allemaal zwaailichten, wat dus wéér zwaailichten bleken te zijn.. Ik keek nog even gauw naar buiten en zag dat toen echt dat HELE huis in de fik stond, opnieuw.. Wat een vreselijke hell. Klaar wakker. Inmiddels op het internet was te vinden dat toen de brandweer net ter plekke kwam, er wel nog een persoon in het huis was en deze was al overleden toen de brandweer erbij kwam. Vreselijk.. En de rest van de nacht en ochtend is de brandweer bezig geweest het heftige vuur proberen onder controle te krijgen. We hebben geen oog dicht gedaan. Maar dat is natuurlijk niks vergeleken met de persoon die in de brand is omgekomen.. En dit blijkt dus niet eens het enige overlijden in onze straat te zijn vanacht.. Wat is dit allemaal.... Ik hoop in ieder geval dat deze graf hitte gauw voorbij is en ik weer een nacht slaap kan pakken.. Ik ben kapót, met mn 36 weken zwangerschap vandaag. De rest van de dagen kom ik overdag in ieder geval alleen maar door dankzij m'n zwembadje.

29 juli

Vanmorgen heb ik weer een echo gehad. Ze groeit keurig en heeft gewoon de grootte van een gemiddelde baby. Alleen was de druk in de navelstreng, die vorige keer ineens mooi was, toch nu weer iets verhoogd. Nog steeds blijkt nergens uit dat ze in nood is of niet meer fijn in mijn buik zit. Na de echo had ik een afspraak in het ziekenhuis. Ik merk dat als ik ergens moet wachten ik echt heel erg last van onrust en opvliegers krijg, voor de echo vroeg iemand in de wachtruimte me al of het wel goed met me ging, en in het ziekenhuis moest ik nog langer wachten en ik werd er helemaal niet lekker van. Uiteindelijk werd ik gelukkig geroepen en had ik een gesprek 1 op 1 met een verloskundige, die eerst even mijn hele achtergrond gelezen had, heel fijn. Zij vertelde mij dat zij een kindje ziet waar zij eigenlijk geen reden voor ziet om medisch te zijn. De baby groeit goed, en de doorbloeding in de navelstreng is wel wat hoog maar er is pas reden om medisch te zijn als haar groei, of de werking van de placenta daarmee ook achter komt te liggen wat niet het geval is. De ctg thuis monitoring is daarom ook niet meer nodig en ze vroeg mij hoe ik me daar bij voelde om daar mee te stoppen, waarop ik aangaf dat ik me daar denk ik wel bij neer kan leggen, zolang de echo's blijven staan, en dit was prima. Nu staat volgende week dinsdag weer een echo, met daarna een gesprek met deze zelfde verloskundige, om even te bespreken hoe het er dan voor staat en het ook over inleiden te gaan hebben. Want ze kon goed begrijpen dat ik emotioneel wel op m'n einde ben. Het liefst laat ik de natuur zijn werk doen maar op een gegeven moment bereik je wel een punt dat je de knoop door moet gaan hakken omdat het niet dragelijk meer is, en daar hink ik wel al een tijdje tegen aan. Maar ik ben ook weer op een punt gekomen dat ik enorm tegen de bevalling op kijk. Enerzijds heb ik zoiets van laat het maar gewoon nu gebeuren, maar anderzijds ben ik heel bang voor wat komen gaat, omdat mijn vorige bevalling toch veel traumatischer voor me geweest is dan dat ik tot nu besefte. Ik heb er veel spanning en angst voor, voor mezelf en voor ons kleine meisje. Maar het moment is toch echt héél dichtbij..

2 augustus

AUGUSTUS.... en 37 weken vandaag... Geregeld weeën, harde buiken.. Sommige momenten een heel druk kindje, vraag me af hoelang die vlies nog heel blijft met die kungfu bewegingen..

Door mijn therapeut ben ik een tijdje terug op het boek gewezen 'altijd een kind tekort' van Jeannette Rietberg in samenwerking met Dr. Maria Pel. Een boek waar ik veel aan zou kunnen hebben in een nieuwe zwangerschap na het verlies van je kindje. Ik had hiervan de eerste zoveel bladzijden online gelezen en wist dat ik dit boek moest hebben. Vooral voor mijzelf, maar ook voor mijn omgeving, om een beeld te geven van hoe het voor ons is, maar ook een beetje een 'hoe' er voor ons te zijn. Niet alleen rond het verlies, maar ook daarna, en vooral deze slopende zwangerschap erna.. Onlangs heb ik dit boek cadeau gekregen van mijn moeder en ik ben er net even ingedoken. Een ieder die ooit iets soortgelijks meegemaakt heeft, of zijn/haar naasten, kan ik dit boek alleen maar aanraden. 

3 augustus

Gisteren was onze kleine meid zooooo bewegelijk. Van de ochtend tot de avond met hooguit 2 rustige momentjes. Vandaag daarentegen, was ze weer het andere uiterste. Het kan soms heel moeilijk zijn om te bedenken of er iets mis is en wanneer je belt, aangezien ze niet elke dag even druk is en ze ook gewoon haar rustige dagen heeft. Maar ik heb al een aantal dagen last van lichte weeën, die toch langzaam wel iets zwaarder worden. Het rommelt nogal en het voelt ergens ook alsof het niet zo lang meer gaat duren. Ivm haar weinig bewegen en het rommelen de afgelopen dagen, maar ook de spanning omdat je weet dat het zomaar kan gebeuren, was ik toch niet gerust dus heb ik 20.30 het ziekenhuis gebeld en mocht ik langs komen voor een ctg. Deze was gelukkig weer heel mooi, en ik kon toch wel weer met een gerust hart naar huis. Het is gewoon zo spannend nu.. Het krachtige gevoel, 'laat het maar komen', wisselt zich constant af met angst en een gevoel van zwakte, het willen ontwijken. Een ware rollercoaster. Je weet gewoon niet wanneer het gebeurd, je weet alleen dat het sowieso zwaar gaat worden, en dat het je sowieso gaat overvallen. Voor nu ben ik in ieder geval wel blij dat we langs het ziekenhuis geweest zijn, en ik moet het echt met moeite, met het moment gaan nemen. 

4 augustus 

Het wordt wel erg krap, na een rustige dag heeft ze weer de kracht om mama's buik even op te rekken met dr voeten 🤭

8 augustus

We zijn er zooooo klaar voor (&mee). En m'n hersenen zijn er al helemaal klaar mee, ik wordt echt steeds dommer, vergeten de vogelkooi dicht te doen-dingen🙄.. Loop ook weer met veel terugkerende boosheid en met veel frustratie die ik niet kwijt kan, en zelfs de nuchtere en positieve Jim is nu ook ongeduldig. Wat dan weer wel heel bijzonder was vanmorgen, was dat ik in de tuin stond en me echt de *** schrok omdat er iets hysterisch tegen mn hoofd aan fladderde, wat een vlinder bleek te zijn, en deze ging 2 keer achter elkaar even op mijn wang zitten??? Toen wij net thuis kwamen van de tijd met Aiden en ik liep op straat, ging er 1 op mijn buik zitten en dit vond ik ook al heel bijzonder. Nooit dat er zomaar een vlinder op me ging zitten, zelfs in vlindertuinen heb ik dat geluk niet....... Teken?? Wie weet.. Ik hoop het zo 🙌🦋

Ik weet nog hoe het voelde.. je eigen kindje op je borst. En tegelijk weet ik het ook helemaal niet meer, voelt het zo ontastbaar, zo onwerkelijk en zo ver weg.. Ik vraag me zo af hoe het nu zal gaan lopen, de bevalling, erna.. en wat het allemaal weer voor gevoelens en besef op gaat halen.. 

9 augustus

Ennnnn we zitten alweer op de 38 weken..🙄😴⏳

12 augustus, 38.3 weken

Vorig jaar beviel ik met 38.3 weken vanzelf. Nu, zit ik nog steeds maar te wachten en te wachten. Morgen staat het gesprek om het inleiden te plannen en Jim gaat gelukkig met mij mee. Vorige week besprak ik met de gynaecoloog dat we het inleiden dan morgen zouden gaan plannen, en ik wilde zelf de 39e week van mijn zwangerschap aanhouden als eindtermijn. Toen ik thuis kwam en dit besprak met Jim, die wel helder is, vertelde hij mij dat dat de 16e zou zijn, op de avond van het vuurwerk. Aidens geboortedag is de 17e, maar was ook op de avond van het vuurwerk.. Dus nu zit ik hierdoor toch wel te twijfelen wanneer we dan zouden moeten gaan inleiden, en ook omdat ik eigenlijk gewoon het liefst de natuur z'n gang laat gaan, alleen ik denk niet dat ik dat nog volhoud tenzij ze vandaag of morgen komt.. In het ergste geval met inleiden, als de ballon katheter wordt ingebracht, duurt het wel een paar dagen voor je 'good to go' bent. Ik wil zelf daardoor denk ik als het kan of de 14e worden ingeleid, of pas na de 17e.. Als ze uit haar zelf de 17e komt had het zo moeten zijn maar het inleiden plannen rondom deze dag vind ik toch wel heel lastig.. Dit is iets wat we morgen goed moeten gaan bespreken.. Want ik hou dit echt niet meer vol zo 😣, en de dagen waar ik me 'goed' bij voel, moeten natuurlijk ook nog kunnen.

13 augustus

We hebben net het gesprek over inleiden gehad. We bespraken mijn zorgen, maar voor het plannen van de datum, kreeg ik eerst nog het inwendige onderzoek om te kijken hoe het er nu voor staat. Ik had het dus toch goed gevoeld dat mijn lichaam vanaf voor het weekend al aan het rommelen was, want ik zit op 2 cm ontsluiting. Ze kon ons meisje haar hoofdje gewoon al voelen, en haar voelen bewegen, ik vond dat zo gek om te horen😦. Ze stelde voor om mij te strippen in de hoop dat het op gang komen van een natuurlijke bevalling iets sneller zou gaan, dus dit hebben we gedaan. We hebben besloten om het inleiden na het weekend wel in te plannen op maandagochtend, om de afspraak in ieder geval achter de hand te hebben. Maar we hopen natuurlijk dat dit niet nodig is en ze haar eigen dag (snel) gaat kiezen....! Ook ben ik nog even aan de ctg gegaan omdat ik haar vandaag wel iets rustiger vond, maar die was weer hartstikke mooi, stilte voor de storm hoop ik 🙌

Ohhhh man man man, ik weet niet of het met strippen te maken heeft. Ik kreeg de laatste paar dagen alweer iets meer last, maar vanaf dat ik gestript ben heb ik echt meeeega last weer van m'n bekkeninstabiliteit in mn rechter been, mijn hemel.... Ik sleep m'n been naast me mee, kan hem nauwelijks optillen of draaien, ik weet gewoon niet meer hoe ik hem kan gebruiken.. Jezus wat een bittere pil zeg 😧

14 augustus

Wat gisteren als een inwendige wond voelde, voelt vandaag als is er wel iets gebeurd?? En nog zoiets raars.. m'n buik verdwijnt gewoon al een beetje.. waarschijnlijk door het indalen. M'n buik was al bescheiden maar nu helemaal.. Het 'pakketje' wat er in zit schijnt dan weer niet zo bescheiden te zijn, hoor ik elke keer na dat verloskundigen aan mijn buik gevoeld hebben. Ze zit lekker helemaal compact verstopt in mij en verdrukt alles wat in mij zit, voelt oh zo fijn 😅. Het wordt tijd voor de buitenwereld kleine meid!!

17 augustus 🌠

Lieve Aiden,

We staan op. Wat moeten papa en mama tegen elkaar zeggen? Gefeliciteerd? Vandaag is het alweer een jaar geleden dat jij in ons leven kwam. Alweer 1 jaar geleden, dat jij ons vader en moeder maakte. We hadden toen alleen echt nooit kunnen verwachten, dat ons leven nu zou zijn zoals het is. Vader en moeder, maar geen papa en mama. We hebben alle feestdagen, nu voor het eerst meegemaakt met het besef dat jij bij ons had moeten zijn. Maar jij bent niet meer bij ons, wat ons zo vreselijk verdrietig maakt.. en waar we nog steeds heel veel moeite mee hebben om dit te realiseren. Door hoe heftig het heeft moeten lopen maar ook omdat we daarnaast nog eens zwanger zijn van jouw zusje, die elk moment kan komen. We hadden het zo graag anders voor onszelf gezien, maar vooral voor jou. Ik voel me schuldig voor jou dat ik je het leven niet heb kunnen geven, dat ik je niet heb kunnen beschermen, en ergens ook dat we op jouw dag niet volledig met jou bezig kunnen zijn door dat jouw zusje elk moment kan komen. We hadden je zo graag willen leren kennen, je zien opgroeien, je dingen willen leren en je willen beschermen.. Hoe had je er nu uit gezien? Had je al gelopen? Zou je een boefie geweest zijn? Hoe was je als grote broer geweest? Had je al een paar tandjes gehad? Of een paar woordjes gezegd? We zullen het nooit weten.. Ik had ergens verwacht dat ik nog iets van je aanwezigheid gevoeld zou hebben maar dat heb ik nog niet gehad. Ik hoop het nog mee te maken en ik hoop in ieder geval dat als je nog ergens bent, dat je ons zult begrijpen in de keuzes die we hebben moeten maken, dat je alsnog onderdeel van ons gezin kunt zijn, en ik hoop dat we jouw zegen hebben met de komst van jouw zusje, die zal opgroeien met ouders die haar alles zullen vertellen over haar grote sterke broer. Ouders die jou ontzettend missen, en een leven lang zullen blijven zitten met het onmogelijke en niet te beantwoorden verlangen, naar jou. Al het verdriet wat wij voelen, is liefde die wij jou niet kunnen geven en nooit zullen kunnen geven. We missen je ventje. En het gekke is dat we iets missen wat we niet kennen.. En toch missen we je zo. Als de komst van jouw zusje niet onverwachts vandaag is, kopen we nog een speciaal voor jou uitgekozen kamerplantje, die we met een beetje van jou as willen gaan planten. En vandaag branden we sowieso een kaarsje voor jou, om jou te herdenken op je geboortedag.. We denken aan je kleine ster 🌟💖

18 augustus

Voor het eerst in weken weer een goede nacht diepe slaap kunnen pakken. Ondanks dat toen ik net in bed ging liggen, ik ineens kramp en enorme druk in mijn onderbuik kreeg. Toen dacht ik echt.. Ja nu blijf je ook nog maar mooi zitten tot maandag hoor!! Ik heb me er nu zo op ingesteld, eindelijk! Maar gelukkig nog een hele goeie nacht gehad. En dan wakker worden met het idee, dat dit als het goed is de laatste keer is dat we uit kunnen slapen, heel onwerkelijk.. Ik kan het gewoon echt nog niet voor me zien. Ik durf het niet. Ik moet het eerst zien om het te geloven. Vorig jaar stelde we ons er ook zo op in, waren we er zo klaar voor.. Dus nee ik kan me nu absoluut niet voorstellen dat ze morgen, uiterlijk overmorgen komt, of dat het goed kan gaan.. Voor vandaag bereiden we ondanks het ongeloof wel de laatste dingetjes voor in huis, het wiegje en ledikantje opmaken, nog even een grote schoonmaak, de laatste wasjes draaien. Mijn vluchttas vullen met kleren die ik graag draag ipv kleren die ik nooit draag. Kortom we weten onze dag vandaag wel te vullen, en dan vanavond vroeg naar bed...... Want in principe moeten we morgen ochtend al 06.30 (omg..😴) in het ziekenhuis zijn.

En toen was het alweer zondag avond.. We hebben onze hele lijst (en veel meer natuurlijk want ik ben niet de enige met nesteldrang hier) afgewerkt aan klusjes in huis. Ik heb vandaag nog even contact opgenomen met het ziekenhuis met een vraag en een verzoekje. De vraag of het mogelijk is om alleen mijn vliezen te breken en even aan te kijken of mijn lichaam zelf de rest gaat regelen, voor we aan t infuus etc gaan. Dit kan, gebeurd wel vaker, maar moeten we morgen maar even bekijken. Het stelt me in ieder geval wel weer een beetje gerust. En het verzoek of iedereen die mij morgen behandeld, op de hoogte kan zijn van onze situatie en we het dus niet hoeven uit te gaan leggen, dus daar is een aantekening van gemaakt. Dus nu.... Nog even zitten, op tijd naar bed gaan, hopen dat we kunnen slapen, en morgen 05.00 op staan jezus. Natuurlijk is ze nu enorm druk.... Zal je zien breken alsnog mijn vliezen vanacht 😑🙄, klinkt misschien gek maar dat hoeft van mij nu niet meer.. Niet dat ik daar wat te zeggen over heb 😅. Mijn besef staat nog steeds helemaal uit. Dat zal wel gauw veranderen... Als het niet gebeurd wanneer de spanning voor de bevalling dichterbij komt dan wel wanneer de bevalling/weeën eenmaal beginnen. Ik hoop dat wanneer ik de eerstvolgende update hier plaats, dit een mooie, fijne mededeling kan worden.. Tot zsm 🍀🕯️❣️

19 augustus 02.30

En jahoor....... Slapen was me niet gegund, hele tijd weeën. Stinkeigenwijs is ze al. Het lijkt er op dat ze niet kan wachten. Nu aan de ctg, zo wat controles.. Ben benieuwd hoe dit gaat lopen..... Heb in ieder geval een kamer met bad 🙌

Even een korte update, het hele verhaal volgt later. Na helaas een nog hellsere en traumatischere bevalling dan de vorige.... zijn wij vandaag tóch thuis gekomen met onze kleine mooie meisje: Ivy Voetel 💖 . Wij zullen in onze situatie voorlopig echt wel even ons tijd nodig hebben om bij te komen, en om aan de nieuwe samenstelling van ons gezin te wennen. Dus de kraambezoekjes komen ook nog wel wanneer we er aan toe zijn. 

19-08-2019

10:41

IVY VOETEL

Betekenis: klimop 🌿

3430 gram

🌸

20 augustus

De bevalling van 19 augustus

Maandagochtend zouden we ingeleid worden. Sochtends half 6 bellen en als er niks tussen kwam half 7 in het ziekenhuis zijn. Maar Ivy wilde alleen graag zelf bepalen wanneer zij kwam. Toen wij de zondag avond ervoor naar bed gingen, heeft Ivy zeker van 10 tot 2 lopen rommelen, elke 15 minuten heb ik geplast, heb geen oog dicht gedaan.. tot ik met mijn warrige hoofd besefte dat het niet Ivy was die rommelde, en ik eigenlijk niet de hele tijd moest plassen, maar dat het gewoon de weeën waren die op gang waren gekomen. Ivm mijn vorige bevalling die zó snel ging wilde ik niet meer wachten dus ik belde het ziekenhuis 02.15 en we konden meteen langs komen. Ze hadden een kamer met bad voor mij vrij gemaakt! Super fijn want dit wilde ik graag maar ik had dit niet meer aangegeven toen ik ze opbelde. Ik ging aan de ctg en kreeg een inwendig onderzoek, de ctg was mooi en ik bleek op 4 cm ontsluiting te zitten. Ik had al om de 5 minuten weeën maar kon deze gewoon nog goed aan. Ik besloot in bad te gaan en hier heb ik nog even lekker kunnen ontspannen. Na enige tijd uit bad gegaan, om nog even een broodje te eten want we waren 02.15 van huis weg gegaan, en om te bevallen mag je toch wel een goede bodem hebben. Daarna ben ik op bed blijven liggen en kreeg ik nog een inwendig onderzoek waaruit bleek dat ik op 5 cm zat. Er kwam alleen meer tijd tussen de weeën te zitten.. maar de weeën waren wel al een stuk pijnlijker. Omdat er meer tijd tussen de weeën kwam te zitten en ik toch wel erg moe was omdat ik niet geslapen had, hebben we allebei tussen de weeën door nog een beetje kunnen weg dutten. Maar als ik een wee kreeg had ik Jim al nodig om hem weg te puffen. Misschien een uurtje daarna kreeg ik weer een inwendig onderzoek om te kijken of het al wat vorderde, maar ik bleek helaas nog steeds op 5 cm te zitten, dus stelde ze mij voor om  een kleine hoeveelheid weeën opwekkers via een infuus toe te dienen en mijn vliezen werden nog gebroken, en via ditzelfde infuus kon ik ook een pompje met milde pijnstilling toegediend krijgen. Na enige twijfel of, en welke pijnstilling ik zou nemen (vorige keer was ik te laat om het nog te krijgen dus moest rekening houden dat ik dit beter op tijd kon beslissen deze keer) besloot ik voor de weeën opwekkers en het pompje via infuus te gaan ondanks mijn enorme angst voor prikken. Het infuus werd alleen helemaal verkeerd geprikt en dit deed ontzettend pijn, alsof er een satéstokje in mn arm werd geprikt, wat ervoor zorgde dat ik een soort paniek aanval kreeg en even nodig had om te beslissen wat ik nu wilde, ik durfde niet meer en ging liever nog even zelf mijn inmiddels erg pijnlijke weeën te lijf. Tóch daarna besloten om het weer te proberen, omdat de weeën steeds erger werden. Dit ging gelukkig goed, maar de weeën werden ook plots weer nóg sterker en kwamen sneller dus alleen de pijnstilling werd toegediend en met de weeën opwekkers wachtte we weer even. Vanaf dit moment ging het weer als vorige keer enorm snel, de ene pijnlijke wee na de ander. Ik had gelukkig het pompje waar ik een stonede garnaal van was geworden, en waar de harde kantjes van de weeën mee af schijnen te gaan.. Nou ik weet niet of het dat deed want ik kon de weeën helemaal niet meer aan, ik kon ze niet meer wegpuffen en kon t alleen maar uit schreeuwen in paniek. Het leek weer een weeën storm, en ik had al pers drang. Ik bleek na nog een inwendig onderzoek (wat oh zo pijnlijk is als je weeën hebt) toch ineens al snel op 9 cm te zitten, maar dus geen 10 waardoor ik nog niet mocht persen, alleen probeer dat maar is tegen te gaan als je lichaam dat aangeeft!! Er bleek nog een klein randje te zitten waardoor ik niet op de 10 cm kwam en dit heeft best wel even aangehouden. Ze hebben geprobeerd zelf die 10 cm te creëeren, wat ook heel pijnlijk was, het leek wel bijna te werken maar het lukte toch maar niet en ik kon het vechten tegen het persen echt niet meer ophouden. Op dat moment ben ik gecatheteriseerd, om mijn blaas leeg te halen, om te kijken of dit wél werkte om het randje weg te krijgen. Gelukkig had ik eindelijk toestemming om er voor te gaan, en ik kon eindelijk wat doen met die enorm pijnlijke, en snelle weeën, persen. Alleen het lukte niet ik kreeg haar er niet uit.. Na wat hulp van de verloskundige kwam daar wel eindelijk het hoofdje.. Ik kon haar hoofdje zelf zien maar mijn persdrang stopte, en ik kon geen krachtige pers meer geven voor haar lichaampje. Er werd alweer op de bel geslagen en er kwamen alweer andere mensen bij.. Ik zag Jim al met zijn handen in zijn haren even wegdraaien en de moed zakte ons alweer in de schoenen.. Omdat Ivy haar lichaampje er niet uit kwam werden ineens mijn benen in mijn nek geduwd  en weer gestrekt, en opnieuw, en opnieuw terwijl ik met man en macht  mijn laatste pers probeerde te geven en ik ook weer expressie kreeg, het er uit duwen van de baby, omdat ze klem zat met haar schouder. 10.41 uur daar kwam ze eindelijk... Ze werd op mijn borst gelegd, ze was rustig, maar ze ademde, ze bewoog, er kwam een piepje uit, ons kindje maakte geluid, iets wat wij nog nooit gehoord hadden.. Ik zag meteen dat dit anders was als bij Aiden. Ik was in shock en ondanks dat ik natuurlijk super blij was met tekenen dat het goed leek te gaan voelde ik weinig. Ze heeft een tijdje op mijn borst gelegen, heeft al snel aan de borst gelegen en in de tussentijd werd ik nog gehecht omdat ik uitgescheurd was.... Ons meisje was gewoon bijna 7 pond, een beste aanslag op mijn lichaam. En een nog groter trauma dan mijn vorige bevalling. Zowel ik als Jim denken ook echt na 2 van deze bevallingen dat we dit echt niet meer aandurven.. Nadat ik gehecht was en van bed mocht, hebben we gedoucht, gegeten, en Ivy werd nog nagekeken. Alles was goed, en ik hoefde alleen nog te plassen voor we naar huis mochten! 02.30 waren we in het ziekenhuis en 14.30 mochten wij als gezin naar huis, wat een ongelovelijk raar en onwerkelijk gevoel.. Maandag had ik er nog moeite mee te geloven dat ze echt van ons is, dat het echt goed gaat met haar, dat ze blijft, ik had verwacht dat ik haar als een felle tijger niet los zou durven laten maar integendeel, ik durfde haar juist niet op te pakken. Hier kwam de maandag avond al gauw verandering in na een aantal keer borstvoeding geven. We zijn zo verliefd op haar, ze is zo mooi en ze is zo leuk.. Er valt vast nog een hoop te leren maar alles voelt nu al heel natuurlijk aan en deze dag heb ik voor het eerst in maanden echt een roze bril op. Ook te weten dat er andere dagen zullen komen, waarin het verdriet weer zal toeslaan. Vanacht een ontzettend zware nacht gehad. Na die hellse bevalling om de maximaal 3 uur er uit samen, Jim de luier doen, ik plassen spoelen drinken en borstvoeding geven. Maar als ze daar dan zo ligt.. kunnen we alleen maar verliefd zijn. Vanmorgen finaal gebroken wakker geworden. Alsof ik door een trein overreden ben jezus..... Overal spierpijn, het gevoel alsof m'n onderkant ontploft is.... Een enorme zwarte pijnlijke plek op m'n arm door het verkeerd prikken van de infuus. De kraamhulp die vandaag kwam stelde voor dat we allebei nog even lekker gingen slapen en die poging hebben we gedaan, maar slapen lukte niet, we waren te druk in ons hoofd en wilden lekker met ons kleine maar best bolle spruitje zijn 💖🙌. Ondanks alles maakt Ivy het heel goed, de borstvoeding loopt al heel goed, ze poept en plast goed. Ik zelf heb alleen wel even nodig om lichamelijk te herstellen, en daar neem ik deze keer ook zeker de tijd voor. Ik merk nu al dat ik nauwelijks nog tijd heb om op berichtjes te reageren. En voorlopig zullen wij behoorlijk in ons eigen bubbel leven en de tijd nemen, visites zullen verspreid worden over onbepaalde tijd, van de mensen die het meest dichtbij staan tot verdere kringen. Voor nu is dit het wel eventjes, iedereen heel  erg bedankt voor het mee leven en de steun!

Liefs Melanie, Jimmy, Ivy🌿 & Aiden🌟

23 augustus, de uitgerekende datum

Wat een heerlijke nacht hebben wij gehad zeg! Ik werd er gewoon wakker van met een big smile, wat nou kraamtranen? Zei ik heel stoer 🤭. Zolang ik dit roze bril gevoel kan vast houden neem ik het er van. Ik merkte echt dat uit bed komen vanmorgen lichamelijk al veel minder gebroken voelde dan de ochtenden daarvoor. We hebben vanacht namelijk zeker 6 tot 8 uur slaap kunnen pakken en stonden lekker rond half 10 op. Ivy kwam zelf al echt stipt om de 3 uur voor voeding. We waren met zn 3e echt een super team samen waardoor we elke keer snel weer konden slapen. Dit garandeert niks voor vanacht natuurlijk maar was zeker wel even aangenaam. Ik hoef nu ook geen wekker meer te zetten voor de voeding, dat mag ik nu aan haar overlaten! Ook is ze na een klein beetje gewicht verloren te zijn, al weer lekker aan het aankomen. Ze zou ongeveer 20 gram per dag aan moeten komen, maar is 90 gram in 2 dagen aangekomen. Ze plast goed, ze poept goed, mijn melk is super goed op gang en ze drinkt goed. Echt super fijn allemaal🙌. Wel even zielig vandaag was t hielprikje... Wát een gil en wat een huil, ze was het gelukkig wel snel weer vergeten. Ook werd haar gehoor getest, en deze werkt zover ook prima!

25 augustus

Gisteren moesten we toch even terug naar het ziekenhuis. Ze was de afgelopen dagen een beetje op en af gelig, weer wat meer en weer wat minder. Voor de rest doet ze het wel gewoon echt super goed. Maar door de kleur was lastig te beoordelen of ze nou wel of geen geelzucht had. Daarom zijn we toch even doorverwezen naar het ziekenhuis om een beetje bloed te laten prikken, want dan wisten we het in ieder geval zeker. Geelzucht zelf is iets veel voorkomends bij babytjes en eigenlijk niet iets waar ik me zorgen om maak, maar het zou wel inhouden dat ze weer even terug in het ziekenhuis moet en dat zou dan wel weer heel jammer zijn. Gelukkig was de uitslag ruim in orde! We zijn zo trots en verliefd op ons meisje, en het is zo bizar hoe snel je alles leert en haar leert kennen. De eerste nacht kreeg ik het hondsbenauwd van elk geluidje, Jim elke keer uit bed sturen om te kijken. Je vraagt je af wat je zo een kleintje aantrekt met de huidige temperatuur van dat soort dingen, maar je groeit er zo snel in. Ik kan alleen maar zeggen dat we stapel gek op haar zijn, ze is zoooo leuk en WIJS en actief ook al. Ik blijf het onwerkelijk vinden als ik naar haar kijk als ze in m'n armen ligt, maar 1 ding is zeker, mama zijn van dit dropje is echt puur genieten 💖🙌

28 augustus

Ivy is gewoon alweer 9 dagen oud!! De tijd vliegt voorbij.. Zo leef je zoooo intens uit om haar in je armen te kunnen sluiten en zo kun je je nog nauwelijks voorstellen dat ze in je buik zat?? (Behalve als ik haar zie trappen met dr voetjes, die kan ik me nog heel goed herinneren 🤭). En mijn buik is gewoon serieus alweer helemaal plat, helemaal weg!! Vanaf dag 2 al! Ik moet er echt aan wennen.. Waar menig vrouw blij mee zou zijn, moet ik dat echt even laten bezinken. Sinds maandag is de kraamhulp gestopt, was wel een beetje gek maar ook weer een nieuw begin. Deze week is Jim nog vrij en dan gaat zijn werk leven ook gewoon weer beginnen. Ook al heb ik wel mensen om me heen die me maar wat graag willen helpen lijkt het me toch heel raar om er dan 'alleen' voor te staan. Ik zal toch mijn eigen draai moeten gaan vinden. En ik dacht dat we het gehad hadden met die hitte.. gadverdamme zeg! 😣 Ivy had het er ook erg zwaar mee. Ik ben altijd een zon aanbidder geweest maar ik zal blij zijn als ik weer een spijkerbroek en een trui aan kan trekken!! En Ivy haar schattige kleertjes natuurlijk 🤭. Ik wilde al een paar dagen graag even een klein rondje lopen, eventjes kort de deur uit, aangezien Ivy haar temperatuur al vanaf het begin heel stabiel houdt en ze al vrij snel weer aankwam in gewicht mochten we al naar buiten, maar het weer liet het niet bepaald toe.. Dus net eindelijk even een heel klein 1e rondje gemaakt als gezin, even een 'frisse' neus gehaald en een begin gemaakt aan het oppakken van mijn beweging. Maar dan merk je ook wel meteen het verschil van de stukjes die je in huis loopt, en het stukje dat je aaneenvolgend op straat loopt, dat je nog hartstikke zwak en herstellende bent. Maar ben blij dat we er eindelijk eventjes uit konden en ik hoop dat we er dag bij dag steeds iets meer op uit kunnen gaan. 

Voor de rest weet ik nog niet zo goed wat ik verder met het blog wil gaan doen. Er valt nog wel een onderzoek te doen, en dat is het onderzoek waar uit gaat blijken of Ivy ook drager is van myotubulaire myopathie. We kunnen daar nog mee wachten tot ze tiener is, maar we willen het allebei wel erg graag weten. En ik denk dat Ivy het ook wel prettig zou vinden als ze ouder is en die bloedafname is al gedaan en de uitslag is al bekend. Hoe zielig het ook is als ze klein zijn dat zijn ze gelukkig al weer snel vergeten, denk dat wij de gene zijn die er uiteindelijk meer moeite mee gaan hebben.. We hebben er echt zeker geen haast mee maar willen het wel al laten onderzoeken wanneer ze nog klein is, en de uitslag daarvan hoort wel echt nog in het verhaal op deze blog dus zal hier uiteindelijk wel sowieso nog komen te staan. 

💙💫

4 september 🌠

Een gekke dag.. Vorig jaar hadden we nu voor het eerst 1 nacht met ons 1e kindje op 1 kamer door gebracht, in het VU, en ook meteen de laatste nacht. Vorig jaar hadden we nu de laatste dag, samen met ons lieve Aiden. Hadden we nu nog oogkleppen op en deden we keihard ons best om van dat laatste moment te genieten, te weten dat vanavond het zwaarste moment in ons leven plaats zou vinden.. De familie hadden we nog een laatste moment uit genodigd. En dan die avond.. Toen dat moment aanbrak werden die oogkleppen keihard van ons kop getrokken. We bespraken met de artsen hoe het in zijn werking zou gaan, we namen hem in beide ons armen en gingen op het bed zitten. Er werd een beetje morfine bij hem toegediend zodat hij slaperig zou worden en dat lieten we even inwerken. We hebben later om nog een beetje morfine gevraagd omdat we bang waren dat hij zou gaan vechten wanneer de beademing er uit gehaald zou worden. Aiden raakte verder weg, en het moment op de beademing los te halen was daar. Zijn lichaampje probeerde nog een paar keer naar adem te happen, hij bewoog nog een beetje maar hij vocht niet. Hij gaf zich er aan over en het leek alsof hij wist dat dit het beste voor hem was. Je zag al vrij snel de kleur uit zijn lijfje trekken en hij werd steeds slapper.. Jim voelde een soort van energie uit hem wegtrekken. We hebben zo enorm hard zitten janken. En weer nu ik dit type.. Wat een kut leven dat we dit bij ons eigen kindje moesten doen.. Liefde is ook loslaten, maar het voelde als alles behalve liefde.. Het had een half uur geduurd voordat zijn hartje het laatste klopje gaf. Ik was kapot, gebroken en tegelijk helemaal numb.. En nu zit ik hier een jaar verder. Jim is vandaag gewoon aan het werk. En ik zit gewoon thuis, met ons dochtertje!! Ons 2e kindje!!? Waar ik zeker van geniet en zij sleept mij de dag wel door, maar het blijft zo verdrietig. Het is zo onwerkelijk.. oneerlijk, dat we dit de rest van ons leven bij ons moeten dragen. 18 dagen hadden we met hem, en vandaag alweer 1 jaar zonder hem. I hope one day.. we'll meet again our little star🌟 💔

7 september

Nooit geweten of bij stil gestaan dat een kleintje ZO VEEL herrie kan maken in de nacht zeg! De hele nacht huilen kon ik me nog wel bedenken, maar dat doet ze niet. Ze kreunt en bromt alsof er een vent op onze kamer in dat wiegje ligt. De gekste geluiden komen er uit en vooral heel veel geluid. Af en toe denk je wat gebeurd daar?! Maar zij ligt gewoon heerlijk te slapen.🤭 We hadden even nodig om er aan te wennen en het lijkt ook al iets minder te zijn geworden. Deze week was Jim al de hele week weer aan het werk en dat was wel even gek voor mij en ook wel zwaar. Zwaar om een ritme te vinden in slaap en voeding, ritme wat zo een kleintje nog niet heeft en ze krijgt borstvoeding op verzoek. Maar ook voor mezelf met het langzaam weer dingen in huis doen tussen de voedingen etc door, einde van de middag doet me lijf wel nog pijn van de moeheid. Nu einde van deze week slaapt ze wel elke dag al op haar eigen kamertje tussen de middag wat gewoon goed gaat, ze komt zelf ongeveer om de 3 uur voor borstvoeding en snachts hoeven we er maar 2 keer uit. Dat gaat super goed dus 🙌

Boos kijken kan ik ook! 🤨

Maar ik kijk nog vaker heel wijs 🤭🥰

Lekker in bad geweest na mezelf helemaal onder gepoept te hebben! (Wat kan je als ouder toch blij zijn met poep als ze al een paar daagjes niet gepoept heeft 🤭)

12 oktober, einde blog

Ik heb toch besloten dat ik een einde ga breien aan mijn blog. Ik heb er geen inspiratie en geen tijd meer voor. Wie weet komt er, als we ooit nog een poging tot gezins uitbreiding aandurven..... nog een nieuw hoofdstuk bij. Voor nu genieten we heerlijk van ons kleine wijfie, die het zo ontzettend goed doet. Naast het genieten van elkaar is het ook wel erg zwaar, het ritme vinden wat voor ons allebei werkt. Je hebt ideeën van hoe het is om moeder te zijn maar pas als je het echt bent en kan uitvoeren zie je wat het echt inhoud. Ivy groeit super goed en ze is echt meeeega wijs! Week 1 rolde zij al op haar zij..... ze gaat af en toe echt te snel!! Zelf heb ik besloten om binnenkort te gaan starten met EMDR, Eye movement desensitization and reprocessing, een trauma therapie die best heftig kan zijn. Na jaren van van ellende met als klapper op de vuurpijl het verlies van ons eerste kindje heb ik besloten mezelf en mijn problemen nu echt aan te gaan pakken. Ik kan niet ontkennen dat ik leef met trauma's en de daardoor gekomen angsten. En ik heb altijd zelf met mijn problemen weten te dealen, ben zelf het dal elke keer weer uit geklommen, maar na dit weet ik niet hoe dat moet, en wil ik het niet eens alleen doen. Ik wil weer een sociaal leven gaan krijgen, een normaal leven, een mens worden die oprecht plezier en genot in dit leven kan ervaren. Dus ik ben erg benieuwd. En mocht dit niet het gewenste effect geven zoek ik door tot ik een therapie gevonden heb die mij me laat voelen, zoals ik wil zijn, en zoals ik het leven wil ervaren. Want het leven vliegt aan je voorbij, en het zou zonde zijn om er niet alles uit te halen. 

Hier onder nog wat fotootjes van ons meisje, en dan is daarmee het blog weer afgesloten. Wil iedereen wel echt nog ontzettend bedanken voor het steunen, volgen, en het meeleven! 💞 

Peace out ✌️❣️

15 november, contact met het UMC

Ik had net een belafspraak met het UMC. Onderzoek wordt nu nog eigenlijk niet gedaan omdat vrouwen drager KUNNEN zijn, en ze heeft geen klachten. Ze doen meestal pas onderzoek wanneer de gene die onderzocht moet worden, 18/volwassen is, of eerder kinderen wilt. Ze vinden het belangrijk dat de gene die onderzocht wordt zelf de keuze kan maken. Het is niet onmogelijk maar wordt eigenlijk wel afgeraden nu nog... Mochten we klachten gaan opmerken of hier ons weg absoluut niet in kunnen vinden kunnen we contact opnemen en met een maatschappelijk werker praten waar we tegen aan lopen OF uiteindelijk toch ivy laten onderzoeken, het is niet geheel onmogelijk. Maar ik had t wel fijn gevonden om dit te weten op het moment dat wij dat gesprek hadden toen we gingen praten over normaal zwanger worden en wanneer het een meisje wordt😅... Want toen was het je kunt haar na de geboorte nog laten testen. En nu moeten we dus eigenlijk gewoon de toekomst in gaan met de onwetendheid....... Ik heb gezegd dat het duidelijk is en ik dit wel even laat bezinken, ga het er over hebben met mijn partner maar wel lastig dit..  Het is ook niet dat ik haar graag wil laten prikken ofzo, liever niet juist😟, maar ik durf me hand er voor in t vuur te steken dat zij het ook graag zal willen weten. En het hoeft ook zeker niet nu nu van mij! Maar had het wel graag rond haar 1e levens jaar willen weten eigenlijk.... We zullen aankijken hoe we ons hier in kunnen vinden.

8 mei, nieuw wetenschappelijk onderzoek.

Ik heb vandaag een telefoontje gekregen wat ik nog wel belangrijk vind om toe te voegen aan deze blog. Ik ben gebeld door het VUmc Amsterdam of ze mijn gegevens mochten doorgeven aan het Radboud ziekenhuis in Nijmegen zodat ze mij konden benaderen, voor nieuw wetenschappelijk onderzoek naar draagsters van MTM1. Uiteraard wil ik hier aan mee doen. Ik kreeg via de mail een grote vragenlijst die ik al heb ingevuld, en het is mogelijk in de toekomst, wanneer de situatie rondom Corona misschien ook weer iets veiliger lijkt, opgeroepen te worden voor lichamelijk onderzoek. Ik sta overal voor open en wil graag bijdragen aan dit onderzoek dus ik ben erg benieuwd. Ik vind het super goed dat ondanks de Corona crisis er toch inzet is naar deze zeldzame ziekte, maar dit is helaas ook zo omdat er toch best wat drager vrouwen zijn die tóch klachten blijken te hebben.... Van Ivy weten we nog niet of zij drager is, en wanneer we haar zouden willen laten testen. Het is nu even niet ons grootste zorg want ze doet het goed, ze is een enorm temperamentvol, heerlijk en gek meisje.

Naast de Corona situatie gaat het wel redelijk bij ons. Jim was al een hele tijd weer gewoon aan het werk. Maar ik was begin dit jaar echt bezig met stappen te maken om de maatschappij weer in te komen. Helaas vond UWV het welletjes voor mij in de ziektewet en besloot mij daar uit te zetten terwijl ik aan gaf nog heel even nodig te hebben, ik was immers pas net bij een gespecialiseerde GGZ psycholoog begonnen. Met geen energie en motivatie om dit aan te vechten ging ik de WW in, met sollicitatie plicht, en toen kwam Corona! En toen stond alles weer stil, mijn plekje in de maatschappij vinden lijkt weer een stuk verder weg te staan.. We hebben allemaal met Corona te maken maar het laat niet de zorgen verdwijnen die er al waren. Maarja... we moeten nu allemaal roeien met de riemen die we hebben, en het belangrijkste nu is zorgen dat we niet ziek worden.

Nu ik hier toch ben, nog maar even een paar fotootjes van onze rijkdom 💖

👨‍👩‍👧‍👦♥️💙🙌

Wij hebben allebei geen social media, dus mocht je iets willen delen met ons, kan dat hier onder.